TVHW

Op 11 juni heb ik, Marianne Muijzer, samen met 3 andere TVHW-ers (Richard van der Maas 1/8, Danny den Hartog 1/4 en Leon Hordijk 1/2 triathlon) weer meegedaan aan de 1/8 triathlon in Terheijden.

Terheijden kent een lange geschiedenis met het organiseren van triathlonwedstrijden. Gemoedelijk, veel lokale deelnemers, schappelijk inschrijfgeld en altijd wel weer een kleine aanpassing in het parcours. Voor mij was het ook niet de eerste keer dat ik in Terheijden startte.

De start was vroeg, om 8:45 uur. Hoewel, het startsignaal werd al gegeven om 8:43 uur. Dat overkomt me niet vaak, dat ik verrast word. Ik had net mijn zwembril opgezet. Nog even het horloge starten en gaan.
De watertemperatuur was heerlijk, 21,7 graden. Hoewel zwemmen dan nog net mag met wetsuit, heb ik ervoor gekozen om zonder wetsuit te zwemmen. Mede vanwege het warme weer en de lange wisselzone. 

De wind op de fiets viel mee. Het is al weken best stevig wind uit het noordoosten. Het fietsparcours was, wegens wegwerkzaamheden, aangepast. Een kort en wat langer stuk heen en terug. Met 180 graden keerpunten. 

Dan het lopen. Ik was blij dat ik voor de 1/8ste heb gekozen. Ondanks het vroege tijdstip liep de temperatuur flink op. Tijdens het lopen werden we goed verzorgd met water, sportdrank, sponzen en een koude douche voor wie wil. Maar toch. 
Respect voor de TVHW-ers en andere die aan de 1/4 of 1/2 triathlon hebben meegedaan en pas later aan het lopen begonnen en verder moesten.
Tevreden over de finish gegaan. Ik heb me bewust niet te veel beziggehouden met mijn positie in het veld. Geprobeerd om mijn eigen race te doen en niet over grenzen heen te gaan. Ik dacht wel in de top tien bij de dames te zijn geëindigd. Bij thuiskomst bleek ik toch, net als vorig jaar, weer de snelste dame 40+ te zijn 😀.
Een goed begin van het seizoen. Nog 3 1/8ste triathlons te gaan.

In de Noordelijke IJszee ligt op 78 graden noorderbreedte een groep eilanden, Spitsbergen. De meeste mensen wonen in het plaatsje Longyearbyen. Tussen de steile bergen vind je hier oa het meest noordelijk gelegen restaurant, school, brouwerij en museum. 

Omringd door spitse bergen en arctische natuur vond op 3 juni ook de meest noordelijke marathon ter wereld op land plaats. Na 11 marathons gelopen te hebben, leek mij dit een fantastische plek voor m’n volgende marathon. Alhoewel m’n echtgenote liever een wat meer tropische bestemming voor ogen had, zijn we afgelopen week samen afgereisd naar het noorden. 

Terwijl de mussen thuis van de warmte van het dak vielen, gingen wij met thermokleding, ski jassen en hardloopschoenen onderweg. Wat een prachtige natuur! Rendieren lopen overal en zodra je het dorpje uitgaat een bord dat waarschuwt voor ijsberen. We hebben een paar mooie excursies gedaan om de omgeving te bekijken.

Op de dag van de marathon was het goed weer. Gevoelstemperatuur rond het vriespunt, maar met een lekker zonnetje. Er deden 125 deelnemers mee aan de volledige marathon. Prima organisatie en doordat het een kleinschalige marathon is, kan je tot een paar minuten voor de start binnen in de sporthal wachten. Wel zo relaxed. De marathon bestaat uit 2 rondes van 21 km. Verhard door asfalt en grindwegen, waarbij de laatste 2 km van de ronde omhoog loopt langs een kolenmijn. 

Ondanks dat ik Lee wel miste bij de start, ging het begin van de marathon lekker. Mijn benen voelden goed en ik werd flink aangemoedigd door de vrijwilligers onderweg (heia heia). De eerste ronde ging snel voorbij. Wind mee was het lekker in de zon. Vervolgens kreeg ik het steeds zwaarder, met name een lang stuk tegenwind was echt afzien. Maar de schitterende omgeving maakte veel goed. Eindtijd 3.37.39 en een mooie marathon rijker. ’s Avonds was er nog een feest met eten en prijsuitreikingen. Om 2400 uur naar het hotel teruggelopen in de felle zon (in deze periode is het 24 uur per dag licht). De marathon ervaring was mooi en de natuur tijdens de excursies was echt prachtig. 

Kees Alblas

Schooltriatlon 2023

Ze waren er tijdens de sportlessen goed op voorbereid; voor de 2^e-klassers de duathlon en de 3^e-klassers de mini-triatlon. Een zonovergoten dag met af en toe een wolkje aan de lucht en een redelijk lage luchttemperatuur. Maar het was een prima dag voor deze sportdag van het Hoeksch Lyceum.

Ieder jaar weer een feest om hier als triatlon vereniging te mogen assisteren. Met de nodige creativiteit werd er een leuk parcours opgezet. Te beginnen met 400 meter zwemmen voor de 2^e-jaars gevolgd door 4,2 km hardlopen. En voor de 3^e-jaars daar tussen nog een rondje Binnenmaas op de fiets van circa 16 km. Stoere jongens en meiden die er niet voor terugdeinsden om te laten zien wat ze aan sportiviteit in huis hadden en zich opvallend goed lieten horen.

Even ontstond de indruk dat we in de rij bij de Python van de Efteling stonden. Maar nee, het waren de dames die zojuist te water waren gegaan. Niet helemaal onbegrijpelijk want het buitenwater was echt nog wel koud.

Aangemoedigd door een hoop jonge mannen met bravoure werden de banen afgeteld. Hoewel tellen bij lage watertemperatuur voor zowel de jongens als de dames een hele opgave was. Zelfs om de halve baan werd er gevraagd “meneer, hoeveel banen nog?”

Daarna het vervolg op de loopschoenen voor de 2^e-jaars en de fiets voor de 3^e-jaars.

Fietsen in alle soorten en maten; stadsfietsen met en zonder accu, MTB’s en 2 jongens zelfs met een racefiets. En ook loopschoenen in alle soorten maten; sneakers, loopschoenen, basketbalschoenen en zelfs slippers kwamen voorbij.

Een enkeling was na het verlaten van de wisselzone overdonderd door het vervolg en vroeg zich met de telefoon in de hand en ondanks de duidelijke bewegwijzering af, welke kant op gefietst moest worden. Google maps of een GPX route was hier mogelijk beter aangekomen?!

Maar al met al deden ze het toch maar. Met een scheiding van jongens en meiden met sterke competitiedrang en van jongens en meiden die triatlon meer als een gezellige teamsport zagen. En sommigen ook met hele eigen ideeën over sportvoeding; blijkbaar lag er een snackbar op de fietsroute.

Uiteindelijk resulteerde het in een duathlon met jongens en meiden die fanatiek streden voor de 1e, 2e en 3e plaats. Bij de triatlon werd er bij de dames voor gekozen om gezamenlijk voor de 3e plaats te gaan. Afspraak is dat die beker het komend jaar om de week van adres gewisseld wordt.

Al met al een hele geslaagde dag met een hoop plezier. En met respect voor de sportdocenten die dit ieder jaar weer in goede banen weten te leiden.

Begin dit jaar kregen we een mailtje van Triathlon vereniging Dordrecht dat zij een 1/8^ste triathlon in de Biesbosch gingen organiseren op Hemelvaartsdag.

Mijn favoriete gebied voor wandelingen en fietstochtjes! Daarom de mail doorgezet binnen TVHW en mij direct ingeschreven.

Lang geleden dat ik meegedaan had aan een triathlon, door een slepende achillespees blessure.

Kan nu weer lopen, mits niet te vaak en intensief. Dus een 1/8^ste moest lukken!

Eergisteren werd ik toch een beetje zenuwachtig. Wat moet ik ook al weer meenemen? Zal ik mijn pak wel uitkrijgen na het zwemmen? Met of zonder sokken in m’n schoenen? Krijg ik geen kramp? Pfff, waarom wilde ik dit ook alweer…gedoe…

Maar het werd een prachtige dag. Zonnetje erbij. Prachtige locatie. Superleuke enthousiaste organisatie. En, nog 5 leuke mede triathleten aanwezig van TVHW (Jimmy, Anton, Senna, Ger, Gerard v W) plus aanhang.

Gezelligheid en aanmoediging gegarandeerd. Zij zaten overigens in de eerste serie die al om 10 uur was gestart. Dus kon hen nog aanmoedigen op weg naar de finish. Zag er goed uit, en niet te missen in onze mooie clubkleding. Ik ging in de tweede serie van start en na mij startte Senna nog bij de jeugd.

De plas waarin we zwommen was lekker ondiep, waardoor de watertemperatuur prettig was en je lekker kon staan met je voeten 30 cm in de klei. Relaxte waterstart zo. En niet overmatig druk. Dus ging wat aan de buitenkant liggen en na de start was ik meteen heerlijk in m’n ritme. Kwam als tweede dame redelijk voorin het veld het water uit. Rustig gewisseld. Yessss, mn pak ging uit. Moest wel een andere dame helpen (foei, mag dat???) die er niet uit kwam, haha. En ik vergat niet m’n zwembril af te zetten en mijn fietsbril op. Heb al eens eerder gefietst met mijn zwembril nog op…dan zie je een rare wereld en de wereld vindt jou ook raar. Ging dus goed en hup de groene polder in. Eerst meewind heen, daarna terug tegenwind. Was gelukkig niet koud. Maar moest wel hard trappen. En merkte dat de dames uit het veld goed konden fietsen. Werd uiteindelijk ingehaald door diverse dames. Daar moet ik dus aan werken!

De wissel naar het lopen ging prima. Zittend de schoenen omgewisseld van fiets naar loop. Geen sokken! En weer het parcours op. Beetje kramp in de kuit door de harde tegenwind aan het eind bij het fietsen. Maar ontspannen gestart en die kramp liep ik er na een kilometer uit. Daarna steady tempo aangehouden. En uiteindelijk nog een dame ingehaald. De rest was na het fietsen helaas niet meer in te halen.

Onderweg enthousiast aangemoedigd door onze TVHW’ers en aanhang. Dat pept een mens op. Dank mooie mensen! En gefinisht in 1:15:30. Wat mij betreft een prima resultaat voor deze hernieuwde start aan een triathlon, waar ik een paar jaar geleden niet had verwacht ooit nog aan een start te staan. En het was supergezellig.

Thuis ben ik meteen gaan kijken waar ik nog meer wil starten komend jaar. Want dit smaakt naar meer en het moet nog sneller kunnen, toch? Raise the bar….

Groet,

Loes

De afspraak stond al een tijdje in de agenda. 13 mei 2023 de triathlon Brouwersdam. Eind vorig jaar had ik me bedacht dat het er maar eens van moest komen, een heuse kwart triathlon. Ik had een aantal jaar geleden wel eens meegedaan met een 1/8 triathlon in mijn achtertuin. De triathlon van de Binnenmaas (hoeksche Waard). Een kwart moest toch ook wel lukken, en wellicht ooit een halve! Na vele jaren voetbal en andere sporten, was ik een paar jaar geleden lid geworden bij de TVHW. 2 a 3 keer per week een training, fietsen, maar voor mij vooral interval – lopen op de baan en de zwemtraining. Vooral het zwemmen blijft een bijzondere, de hoeveelheid techniek die in een goede borstcrawl zit is werkelijk prachtig en lastig…

Maar goed de afspraak stond in de agenda, angstvallig hield ik op de watertemperatuur in de gaten, gelukkig liep deze binnen een week nog op van 13 naar 15 graden, ik moet toegeven ik heb het niet zo op koud water. Het weer zag er veelbelovend uit, zonnetje, alleen een stevige wind, die zou weleens lastig kunnen zijn op de Brouwersdam zelf, maar ja dat gold voor iedereen. Om 10 uur was de start, netjes was ik er rond 9 uur. Voor mij bekend terrein, mijn schoonfamilie komt uit Ouddorp.

Netjes de fietscheck doorlopen waarna ik doormocht naar park ferme. Daar aangekomen, waren zowel de kerels en dames naast, en voor mij ook met hun 1e kwart bezig, wel grappig, iedereen stiekem toch een beetje nerveus, voor een 1e keer. Elkaar geluk gewenst, goed nagedacht over de spulletjes voor de volgende onderdelen, mijn voeding aan mijn fiets getapet en hopla naar de Waterstart.

1000meter zwemmen, ik had er eigenlijk wel zin in! Startschot klonk toch, ik miste hem, ik stond nog te kletsen. Was eigenlijk wel fijn, zwom ik iets achter de groep, ik koos voor de korte route route naar de 1e boei. Van zwemcoaches Arie en Gerard had ik geleerd, om de 6 slagen even omhoog te kijken naar de boei. Al snel haalden ik de eerste deelnemers in, dat gaf een lekker gevoel. Zwemmen ging ook wel lekker, was is het Grevelingen toch mooi, zo in het zonnetje, in mijn rubber pakkie. Goed doorhalen hoor ik Gerard zeggen, let op je catch fluistert zwemcoach Arie in mijn oor. Het zwemmen gleed voorbij, hopla het water uit en op weg naar mijn fiets. Rustig aan gedaan, ik had geen haast, pak uit en voetjes afdrogen. Ben er even bij gaan zitten. Mijn “nieuwe “ vrienden voor en achter mij waren er nog niet zag ik. Tijd 21.20

40 kilometer op de fiets, voetjes inklikken in de pedalen, slokje drinken, krentenbol van de bakker, ik was er klaar voor. in de bochten stonden diverse vrijwillegers vanuit de organisatie, ook een paar leden van de TVHW hadden zich aangemeld en stonden onvermoeibaar met handsignalen ons tot rustige bochten te manen. dank Peter en Ype. Op de brouwersdam heb je wind mee of tegen. Ditmaal was het tegen, maar dat mocht de pret niet drukken. Wat een fantastisch gezicht, de individuele renners strijdend tegen de wind. De 1e kitesurfers en wing foilers waren ook al op het water, dat pak ik volgende week weer op bedacht ik me. na 2 rondjes kwam ik weer aan in het parc ferme, de laatste wissel naar het lopen. Tijd 1.20 ( gem 30+)

10 kilometer met de beentjes.  Rustig starten dacht ik…10kilometer is best ver na het fietsen, maar toen ik op mijn horloge keek zag ik een gemiddelde van 5.09 per kilometer, dat is meer dan prima voor mij. Mooi parcours onderaan de dijk, geen auto’s, langs het water. we moesten 3x het parcours afleggen, de 1e kilometers waren even stevig met de overgang na het fietsen. De trainingen van looptrainers Aart en zijn assistent Jan wierpen hun vruchten af, ontspannen, schouders laag en vooruit kijken. links en rechts werd ik ingehaald, de laatste ronde haal ik hen weer in, kwestie van opbouw. Haha. Vooraf had ik mij bedacht, binnen de 3 uur is netjes, het werd uiteindelijk 2uur 40minuten overall. Met een dikke medaille om mijn nek, kreeg ik de knuffels van mijn familie. Zo ben je nu de rest van de dag rustig zeiden ze lachend. 

TVHW,  bedankt voor de ontspannen sportiviteit en gezelligheid.  en trainers bedankt voor de trainingen!. Binnenkort doe ik een nieuwe kwart in Rosmalen om in oktober in Girona mee te doen met sgrail100, in olympisch gezelschap, die laatste is voor nu nog een brug te ver, maar ik heb uiteraard nog genoeg trainingstijd.

Groet Jorg

#de mooiste 2023

Januari 2023;
Ingeschreven voor de marathon van Rotterdam. Check!
Mijn 3e marathon ooit. Vorig jaar mijn debuut tijdens de Rotterdam editie. En die ging boven mijn verwachting super goed. Finishen binnen 3 en half uur. Dus dit jaar op herhaling. Natuurlijk wil je proberen een PR te lopen. Maar kan ik dat wel van mezelf verwachten. Zit dat er überhaupt in? Met 48 jaar word ik er ook niet jonger op, laat staan sneller! Aan de basis van mijn goede debuut lag toch wel het trainingsplan van trainer Rolf Burke. Daarmee heb ik vorig jaar de nodige trainingshardheid opgebouwd. Terugkijkend daarop; misschien stond ik niet helemaal goed uitgerust aan de start. Datzelfde gevoel had ik ook bij mijn 2e marathon in het najaar van 2022 in Spijkenisse. Daarbij komt nog het feit dat ik mijzelf als doel heb gesteld om in 2023 een hele triatlon te willen voltooien. Kortom; Hoe past een marathon van Rotterdam in mijn 2023 trainingsplan als opmaat naar de hele triatlon???? En dan wil ik ook nog een PR lopen in Rotterdam. Om te kunnen presteren stel ik mezelf altijd een doel met een uitdaging. Maar is het doel dat ik nu overweeg überhaupt realistisch. Na een analyse van seizoen 2022 heb ik geconcludeerd dat het haalbaar zou moeten zijn wanneer ik meer tijd besteed aan herstel. In 2022 heb ik me als een jonge hond laten verleiden om mee te doen aan te veel wedstrijden tijdens mijn trainingsplan. Het resultaat van te weinig herstel was dat ik halverwege het seizoen al was opgerookt. Ik heb het seizoen daarnaast ook nog onnodig langer gemaakt door mezelf wijs te maken dat ik het seizoen in stijl moest afsluiten met de marathon in Spijkenisse. Ik snakte naar rust.  En begin december mocht er eindelijk gerust worden.
 2 januari 2023 was trainingsdag 1 van mijn nieuwe trainingsplan voor de hele triatlon. 2 juli 2023 sta ik aan de start van de triatlon in Gravelines (Duinkerken, Noord-Frankrijk). De marathon van Rotterdam op 16 april dient als opmaat voor de triatlon. Op basis van de ervaring van vorig jaar heb ik mezelf voorgenomen om met dezelfde gemiddelde hartslag te gaan lopen. Zou dat betekenen dat ik ook dezelfde snelheid moet gaan lopen? Of zou ik met dezelfde hartslag sneller kunnen lopen en dat met een gepolariseerd trainingsplan? Tijdens de langzame duurlopen haalde ik binnen enkele weken al wel weer mijn gebruikelijke tempo en hartslag. De intervalblokken rond in tempo rond 4:20 a 4:25 min/km waren pittig. En dat is nog maar training. Hoopvol monitor je de trainingsresultaten en merk je voorzichtige vooruitgang. En op basis van die resultaten had ik doorgerekend dat ik een marathon rond tempo 4:45 min/km zou moeten kunnen lopen. Maar als de trainingen al zwaar waren…, hoe hou je dat tempo dan een hele marathon lang vol??? Zou de taper dan zorgen voor voldoende herstel dat je dusdanig uitgerust bent? Je hoort en leest weleens van anderen over het ervaren van supercompensatie! Nou…die is dan heel erg welkom. 

Begin april 2023;
In het kader van: ‘wie niet waagt…’
Ik heb 3 marathonschema’s met tussentijden uitgewerkt met bijbehorende tempo’s 4:40, 4:45 en 4:50 min/km. Deze heb ik opgeschreven op sporttape om op de binnenkant van mijn onderarmen te kunnen plakken.
Tijdens een 10km Roparuntraining op 3 april heb ik geprobeerd om deze tempo’s te lopen. Het kostte nog wel de nodige moeite maar gelet op mijn hartslag was er ruimte voor voorzichtig optimisme. Maar ik was me er wel van doordrongen dat ik afhankelijk was van hoe uitgerust ik aan de start zou staan. En wat zou de invloed zijn van de weersomstandigheden? Je kijkt 3x op een dag of de weersvoorspelling voor 16 april is gewijzigd. Een beetje wedstrijdspanning is natuurlijk goed.
Het zorgt ervoor dat je de taperperiode in een soort plastische ‘State of mind’ komt waarin je geforceerd probeert een balans te vinden in ‘toch nog blijven sporten’ en ‘voldoende slaapt en rust’. Het weekend voor de marathon als begeleider meegaan met een grote groep uitbundige pubers naar een voetbaltoernooi resulteert niet in voldoende nachtrust.
Het beoogde marathontempo spookt in mijn hoofd. Hoe kom ik er überhaupt bij dat ik een dergelijk tempo zou kunnen lopen??? Misschien kan ik iets sneller dan vorig jaar maar toch zeker geen 13 seconden per kilometer???!!! Maar de data zegt dat ik het wel zou moeten kunnen!
De laatste dagen voor de marathon let ik goed op wat ik eet en drink. Veel groenten en fruit en de laatste 2 dagen vrijwel geen vezels en meer nadruk op snelle koolhydraten. De laatste nachten is mijn HRV in orde dus mijn hormonen komen ook in balans. 2 dagen vooraf nog een laatste rondje fietsen om de beentjes in beweging te houden. Natuurlijk ga ik weer veel te hard dan gepland. Dan slaan we de zwemtraining maar een keertje over. Rusten is nu hoofddoel.

15 april;
De dag voor de marathon even sfeer proeven in de stad. Er is volop drukte en rumoer in het rond het centrum. Op de Coolsingel zijn er al volop hardlopers vanwege de diverse zaterdagwedstrijden. Bij het WTC is het een komen en gaan van mensen, waaronder ikzelf, die hun startnummer gaan ophalen. Als dit een voorbode is voor de zondag dan wordt het een drukbezochte editie. En zouden dezelfde weersomstandigheden ons gegund worden? Maar ‘s avonds laat blijkt dat het fijne voorspelde weer is aangepast naar bewolking met kans op regen. Windkracht 3 NNW. Betekent dat ik ook nog een regenjasje aan moet??? Alle spullen liggen klaar. De startnummers zijn op het shirt gespeld. Sportvoeding is gemixt. Schoenen zijn er klaar voor. De benen voelen nog wat onzeker of beter gezegd rusteloos. Vroeg slapen.

16 april,
07:00 uur gaat de wekker. Wedstrijddag!!!
De benen voelen oké. Dat is al iets! Eerst ontbijten en koffie. Dan begint het voorbereidingsritueel van het aankleden. Er is geen stress. Berusting tussen de oren. Dat was vorig jaar wel anders.
8:10 uur stappen we in de auto. Op weg naar Metrostation Rhoon. In de auto geniet ik nog even van de rust en het landschap. Dat zal straks wel anders zijn. Fijn om niet te moeten stressen bij het zoeken naar een parkeerplaats.
08:48 uur de metro naar Beurs. Her en der wat plukjes hardlopers met aanhang. We kunnen gewoon zitten in de metro. Stilte voor de storm, zo blijkt. Eenmaal uitgestapt bij Beurs komen we in een enorme menigte van hardlopers terecht die zich langzaam naar de uitgang begeeft richting Maritiem Museum. Eenmaal bovengronds blijkt het licht te regenen. Nog een laatste bak koffie en dan gaat het trainingspak uit en de vuilniszak aan. Nog even een plasje. Een laatste foto. En een kus van Bianca en Hannes alvorens het startvak 2 in te lopen.
9:55 uur: Lee Towers zet het ‘You’ll never walk alone’ in. Onverwachts toch weer een kippenvel moment. Geweldig wanneer iedereen om je heen meezingt. Zelfs lopers afkomstig uit landen aan de andere kant van de wereld zingen gezellig mee.
Precies om 10:00 uur worden de lopers uit startwave 1 wegge….. zoemt. GEEN KANONSCHOT!!!! Een buzzer. Wat een afknapper.
Wij mogen oplopen naar de startstreep. Ik kan bijna niet meer wachten om van start te gaan. Op de linker rijbaan probeer ik me tussen de lopers door meer naar voren te wurmen zodat ik meer vooraan kan starten. Ik houd de pacers van 3:20 in de gaten die op de rechter rijbaan lopen. De benen voelen goed. Maar ik ben een beetje angstig om direct de Erasmusbrug op te moeten rennen. De vorige keer kostte dat toch wat meer moeite dan gedacht.
10:07 uur: En we zijn los! Geweldig. Ik haak direct aan bij een loper die een lekker tempo heeft.
Dit keer ga ik als een hinde de brug op. Rechts van mij zie ik de 3:20 pacers. Maar onderaan heb ik de binnenbocht. Ik geniet van het aanmoedigende publiek. Beneden aan de brug, op het Wilhelminaplein, klinkt een overweldigend kabaal en geschreeuw van supporters langs het parcours. Ik probeer mijn supporters Bianca en Hannes te spotten. Snel nog even de buitenbocht voor een high-five. En dan de Laan op Zuid op. Mee in the flow. Ik kijk op m’n klokje. Het gaat direct hard. Ik zit direct in het doeltempo. En het voelt goed! Het voelt heel goed. De pacers zitten een stukje achter me. Een kleine glimlach. Ik haak aan bij de loper die ik de komende 5 kilometer ongemerkt zal stalken. Bij 5 kilometer punt zoek ik tussen het publiek naar de TVHW’ers die de moeite hebben genomen om de lopers aan te komen moedigen. Helaas heb ik ze niet gespot. Maar ik weet dat ze er staan. Dat is al voldoende support voor mij.
Bij het eerste meetpunt op 5 kilometer geeft de klok 0:29:24 aan. 7 minuten aftrekken is 0:22:24. Sneller dan de uitgerekende tussentijd. Lig ik voor op mijn schema? Het gaat voor mijn gevoel dan ook uitstekend. Het weer is top. Weliswaar bewolkt, maar geen regen. Ook geen zon maar dat hindert niet. De temperatuur is uitstekend. De sfeer onder de lopers is geweldig. De koortjes en bandjes langs de kant van de weg zetten ook hun beste beentje voor. Het publiek doet uitstekend hun best om iedere loper aan te moedigen. Het is een geroeptoeter van verschillende namen. Ik luister of ik mijn naam ook hoor.
Het 10 kilometer punt nadert. Snel een slok voeding erin. Maar ik bespaar me de moeite om een extra bekertje drinken aan te nemen van een vrijwilliger. Waar is de klok? Shit ik heb de klok gemist. Lichte paniek. Wat is mijn tussentijd? Oh ja…ik heb een horloge om. Die laat 0:46:42 zien. Boven op mijn vooraf uitgerekend tussentijd.
Eenmaal op het lange fietspad langs de A15 valt het mij op dat er overal mensen staan. Het is drukker dan het jaar ervoor. Ik weet dat er hier altijd veel Hoeksche Waarders staan om hun lopers aan te sporen. Ik herken hier en daar een enkeling aan zijn of haar gezicht. Inmiddels ben ik een andere loopster aan het stalken. Geel shirt. Ik vermoed een deelneemster aan de ‘Two Oceans marathon’. Die zal dit tempo dus wel vol kunnen houden tot aan de finish. Bij het tweede tunneltje hoor ik eindelijk mijn naam. Daar staat een van mijn supporters met zijn fiets aan de ene hand en zijn filmende iPhone in de andere hand. Het moment is in luttele seconden voorbij maar ik kan de komende minuten teren op die extra adrenaline. Niet veel later draaien we rechtsaf Slinge op. Tjemig de Pemig! Wat een drukte. Wat heerlijk. Mijn ogen schieten van gezicht naar gezicht. Ze zeggen weleens dat mensen kijken zo leuk is. Het is iets minder leuk als het zo snel gaat, ha, ha. Ergens tussen de drommen mensen moet mijn thuispubliek staan. Zou het Bianca en Hannes gelukt zijn om zich naar voren te wurmen? Ja hoor. Van ruime afstand herken ik de voor mij zo vertrouwde gezichten tussen de honderden andere onbekenden. Het lukt mij om me links te positioneren voor de gebruikelijk high-five, lach en handkus. Vervolgens direct rechtsaf het ‘lusje van Slinge’. Op weg naar een nieuwe tussentijd. Ik loop rechts van de middenberm. Aan de andere kant lopen de lopers voor mij in tegengestelde richting. Niet veel later zal ik daar lopen. Aan die kant spot ik ook de tijdregistratie. Die geeft inmiddels 01:13: nogiets’ aan. Maar ik heb nog even te gaan voor ik daar ben. Net voor de U-turn posteer ik me link zodat ik de binnenbocht heb. Ik hoor mijn naam weer. Daar is mijn fietsende supporter weer. ‘Je gaat fantastisch’ roept hij. Wat een fijne vent. Aan de overkant zie ik de 3:20 pacers lopen. Nog steeds achter me dus. Ik schat in dat ze ongeveer 1 minuut achter me zitten. Bij de tijdmeting van 15 kilometer staat de klok op 01:17:36. Minus 7 minuten leert mij dat ik inmiddels 1 uur en tien minuten aan het lopen ben. Mijn horloge bevestigt dit met 01:10:22. Dat is 22 seconden boven mijn uitgerekende tussentijd. Huh? Wat is er met mijn opgebouwde marge van de eerste kilometers gebeurd? Geen tijd om na te denken. Ik kom weer in de buurt van Metrostation Slinge dus ik moet opletten. Hannes en Bianca staan daar alweer te wachten om me aan te moedigen. Nog een high-five, en door!

Dan komt het traject via Oldegaarde, over Vaanweg, langs Ahoy en Zuidplein. Zelfs op dit stuk na Zuidplein staat er publiek terwijl dat voorgaand jaar rustig was. Ik blijf mij focussen op de ideale looplijn. Vorig jaar had ik namelijk 500 meter meer gelopen dan de marathonafstand van 42,2 kilometer. Dus ik probeer van binnenbocht naar binnenbocht te lopen. Eenmaal op de Brielselaan merk ik de eerste signalen van vermoeidheid. Ik wil niet toegeven op mijn tempo maar het gevoel op dat moment voorspelt mij al dat ik daar niet aan ga ontkomen. Maashaven komt in zicht. Ik hoop dat Bianca en Hannes genoeg tijd hebben gehad om met de Metro van Slinge naar Maashaven te komen. Maar de gezichtjes werken als een magneet op mij waardoor ik ze alweer snel heb gespot. Ze roepen me toe dat het fantastisch gaat. Blijkbaar baseren zij zich op de tussentijden van de NN-marathon Rotterdam app.
De 3:20 pacers zitten me op de hielen. Er komt er 1 heel snel voorbij om vervolgens een boom te zoeken voor een plaspauze. Dat stelt me wat gerust ervan uitgaande dat een plaspauze toch al gauw 20 à 30 seconden duurt.
Bij de drinkplaats op Laan op Zuid, net voorbij het 25km punt, erger ik me aan lopers die links een bekertje pakken en dan wandelend voor je langs kruisen om vervolgens midden op het parcours al wandelend hun bekertje leeg te drinken. Het zou niet de enige ergernis van die middag blijken. Wat zou het fijn zijn wanneer lopers zich wat meer bewust zijn van lopers die niet hoeven te stoppen voor een bekertje en willen blijven doorrennen.
Hoe zat het met mijn tussentijd? Ik heb wel iets zien staan op de tijdregistratie maar ik ben er niet meer zo mee bezig als in het eerste deel. Mijn horloge geeft aan dat mijn tempo met enkele seconden daalt. Mijn horloge geeft bij 25 kilometer ook aan dat ik nog net geen minuut achterloop op mijn schema. Maar de 3:20 pacers zitten nog achter mij. Dus ik zit nog goed. Maar ik durf niet om te kijken. Op het Wilhelminaplein is het nog altijd feest. Ik sla rechtsaf en ga voor de tweede maal de Erasmusbrug op. Die hinde van eerder die ochtend is in geen velden of wegen meer te bekennen. M’n benen voelen zwaar en de wind is nu tegen. Het kost me meer moeite nu de vermoeidheid toeneemt. In m’n ooghoek zie ik de 3:20 pacers langszij komen. Als het dan moet gebeuren, kon de timing eigenlijk niet beter. Ik besluit direct om een plek in de groep te veroveren zodat ik kan schuilen voor de wind. Nu is het zaak om in deze groep te blijven tot aan de finish. Het valt me op dat het lopen iets gemakkelijker gaat nu ik uit de wind loop en door het groepje wordt meegezogen. Dat makkelijke blijkt van korte duur wanneer ik na het tunneltje op de Blaak weer omhoog moet. Maar het lukt me om aan boord te blijven. We gaan onder de kubuswoningen door. Het idee dat ik straks hier in tegengestelde richting loop met nog maar 1 kilometer te gaan, doet me beseffen dat het nog een heel pleuris-end is. Datzelfde gevoel heeft me de gehele Mariniersweg niet meer losgelaten. Gelukkig is daar Oostplein en vervolgens Crooswijk. Door de gezelligste straat van Rotterdam (tijdens de marathon). Wat een sfeer, wat een publiek, wat een muziek. Een waar volksfeest. Is het ooit zo druk geweest langs het parcours van de Rotterdam marathon?

Het 30 kilometerpunt komt eraan. Maar ook het grote enge bos. Het beruchte bos. Waar veel lopers moeten rekken en strekken, overgeven, huilen, spugen of zelfs opgeven. Ze zeggen vaak; ‘als je het bos doorkomt, ga je ook de finish over. Na het bos geef je namelijk niet meer op. Bij de tijdregistratie van 30km constateer ik dat ik blijkbaar weer iets heb moeten prijsgeven op zowel mijn tempo als mijn tussentijd. Het verschil is nu iets meer dan een minuut. De benen begin serieus stijf te voelen. Dat is het moment dat ik de 3:20 pacer groep iets moet loslaten. Maar het voelt als opgeven. Ik stribbel nog wat tegen. Ik blijf ze op ongeveer 50 meter volgen. Ik blijf me concentreren op de ideale lijn. Ik wil, zeker nu, geen stap te veel zetten. Het begint zeer te doen. Bij een drankpost is het zo verleidelijk om even te wandelen. NEE !!! niet wandelen. Ik weet dat het dan gebeurt zal zijn. Dan ben je klaar. Nog een extra gel met cafeïne erin. Hopelijk helpt het (weet ik nu na afloop nog steeds niet). Mijn hartslag is nog goed. Maar mijn tempo daalt. Met hangen en wurgen probeer ik het verval niet al te groot te laten worden. De tijdregistratie bij het 35 kilometer punt is onverbiddelijk. Ruim twee minuten achter op het oorspronkelijke schema. Ik troost mijzelf met de gedachte dat ik bezig ben met een enorme tijdsverbetering ten opzichte van vorig jaar. En ik haal ook nog wel steeds lopers in. Ik herken er enkelen die mij eerder gepasseerd zijn. Ik ben niet de enige die het zwaar heeft. In Crooswijk word ik weer gesteund door de sfeer en het publiek. Er komen nog honderden lopers mij tegemoet. Die moeten allemaal nog het Enge Bos door. Daar ben ik gelukkig inmiddels al lang voorbij. Ik zit in de laatste 3 kilometer. Rechtsaf en dan onder de kubuswoningen door. Ik besluit een tempoversnelling in te zetten. Mijn betonbenen protesteren. Het doet zeer, maar ik wil het niet voelen. Ik denk aan de finish. Maar het stuk tot aan de laatste bocht lijkt iedere seconden meters langer te worden. Het gejoel neemt toe als ik door de laatste bocht ga. Meerdere mensen hoor ik mijn naam roepen in combinatie met ‘hou vol’, ‘nog even’ of ‘je kan het’. De finish is nog niet zichtbaar. Ik zie wel de tijd. Ik zet nog meer aan. Het knikje door. IK ZIE DE FINISH!!! Dit wordt mijn eindsprint (als je 10 seconden sneller zo mag noemen). Ik zie het publiek maar ik hoor ze niet meer. In mijn ooghoeken zie ik seconden wegtikken. Mijn poten doen pijn. Het voelt als steltlopen. Ik bijt op mijn lippen. De tijd tikt …. FINISH!!!!
Ik wandel en mijn benen lopen direct vol. Dan ben je klaar. Het is gebeurd. Maar nu mag het. Het gekke is dat wandelen direct zeer doet nadat je zojuist nog 42 kilometer aan het rennen was. Met de 3:20 pacers loop ik richting medailles.
De wandeling naar de medaille voelt als een triomftocht.
De wandeling naar stadhuisplein voelde euforisch.
Het biertje erna proefde als levenselixer.
Het nagenieten voelt als overwinning.
Genoten van #de mooiste
Dankjewel supporters
Dankjewel Rotterdam
Hallo Duinkerken!

TVHW feest 2023!

Een gezellige avond op vrijdag 2 juni 2023.
Naast alle sportieve activiteiten vinden we het als vereniging ook belangrijk om elkaar op andere momenten en manieren te ontmoeten. Dit jaar organiseert de feestcommissie een tuinfeest bij één van de leden. We gaan uit van een mooie zomer avond en zetten daarom de BBQ aan. Drankje en muziekje erbij en dan zal het gezellig laat worden.