Ze zeggen wel eens: Dé perfecte race bestaat niet, nou deze kwam toch wel héél dichtbij zeg!
Vooraf was de spanning zoals gewoonlijk hoog. Weinig geslapen, ontbijtje ging maar lastig naar binnen en 10x checken of alles wel in de tas zat. Kortom gezonde zenuwen.
Wat vooraf nog een extra mooie dimensie aan deze race geeft is het feit dat het voor KiKaExtreme is. Een onderdeel van KiKa dat door middel van triatleten nóg meer geld ophaalt voor het goede doel dat onderzoek en behandeling steunt voor kinderen die lijden aan kanker of het voorkomen van kanker van kinderen. De inspanning die wij leveren met onze sportieve prestaties staan in een schril contrast met het strijden van deze kinderen tegen deze verschrikkelijke ziekte. Dit geeft extra motivatie om keihard te strijden en alles eruit te halen wat erin zit.
Op weg naar de start kwam de adrenaline op. Het zien van de andere atleten, de gespannen koppies en supporters die hun favoriet komen steunen geeft altijd een speciaal gevoel. Je weet dan dat het een intense dag gaat worden.
Eenmaal in de wisselzone worden er lijstjes afgewerkt: banden oppompen, voeding op de fiets doen, wisseltassen vullen en ophangen (zoals het gaat bij Ironman wedstrijden), parcours in wisselzone in je opnemen, waar staat m’n fiets, hoe moet ik lopen, waar zitten eventuele obstakels en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Als alles klaar hang en staat is het tijd om de wetsuit aan te trekken en de tas met spullen in te leveren voor na de finish. Dat is het moment dat je je realiseert: het gaat gebeuren, over een kleine drie kwartier start ik aan het doel waar ik maanden voor heb getraind: Ironman 70.3 Duisburg.
Het is 8 uur: het startschot klinkt, maar omdat het een rolling start is (elke 5 seconden starten er 3 atleten) duurt het nog een minuut of 15 voordat ik van start mag. Langzaam schuiven we op in de rij en dan is het moment daar. De start!
Met een duik begin ik aan het 1,9 kilometer lange zwemonderdeel. Een heen en weertje in de roeibaan, makkelijker kan het niet qua navigeren, gewoon de boeien volgen en zorgen dat je niet klem komt te zitten achter andere zwemmers. Halverwege heb ik al door dat ik snel onderweg ben, maar pas bij het verlaten van het water komt de eerste verbazing van de dag: 27.38! Dat is 2 minuten sneller dan gepland en het voelde comfortabel en zeker niet te hard.
Goed begin, op naar het volgende onderdeel: de eerste wissel. Wetsuit uit, badmuts en bril af, helm op, sokken aan, alle zwemspullen in de tas, tas ophangen en op naar de fiets. Nog even wat drinken met suikers naar binnen gooien voordat ik mijn fiets van het rek afhaal en richting de start van het fietsparcours ren.
Eenmaal op de fiets zijn er 4 dingen waar ik aan probeer te denken: aerodynamisch zitten, hard trappen, genoeg eten en drinken en zorgen dat je niemand aanrijdt, want het kan soms druk zijn op het parcours. Gedurende het fietsen kwamen de volgende momenten van verbazing: constant gemiddelde snelheden van boven de 40km/u!!! met vermogens die ik nog nooit zo lang heb kunnen trappen. Gedachtes van: niet te snel, je moet nog lopen, hou je nou in, 2e deel moet je echt tandje teruggingen door m’n hoofd, maar m’n benen wilden gewoon alleen maar door en door. Dit alles resulteerde in een fietstijd die ruim 5 minuten sneller was dan gepland: 2.10.18, dat is gemiddeld 41.3km/u. Nu maar hopen dat ik mezelf niet heb opgeblazen voor het lopen.
Ook de tweede wissel verliep soepel: fiets ophangen, helm afdoen, loopschoenen aan, voeding mee, helm in de tas, tas ophangen en door. Op naar het lopen van de laatste halve marathon.
Ik wist wat ik wilde lopen en dat ik niet te hard moest vertrekken. De eerste ronde van de 3 ging met een gemiddeld tempo van 4.10 per kilometer, precies volgens plan. Daarna was het moment dat ik toch leek ‘in te storten’ (voor de supporters op de app even een spannend moment). Kilometer tijden zakte af naar 4.20 en zelfs even 4.25 per kilometer, maar dit was voor mij bewust. Ik wist dat ik nog 1 ronde moest en dat ik daar heel veel kon winnen op concurrenten die wel zichzelf op zouden blazen in die tweede ronde. Toen kwam mijn eindschot: de laatste ronde was de snelste. Uiteindelijk zorgde dit voor een halve marathon tijd van 1.29.09, ook dit was een minuut sneller dan gepland. Daarmee kwam ik uit op een eindtijd van 4 uur 12 minuten en 39 seconden. Ruim 7 minuten sneller dan ik ooit had durven dromen bij deze race.
Ik herhaal het gewoon nog eens: Ze zeggen wel eens: Dé perfecte race bestaat niet, nou deze kwam toch wel héél dichtbij zeg!
Ype