Het is alweer 4 weken geleden dat ik heb deelgenomen aan mijn eerste IM 70.3 in Duisburg. Ondanks het slechte weer was het een geweldige dag en race, wat een ervaring!
De weg naar IM 70.3 in Duisburg begon in november 2022 toen ik besloot mijn zeer ambitieuze sportdoel (dit is pas mijn tweede triatlonseizoen) te combineren met een goed doel. Ik heb ervoor gekozen om Stichting Kika te steunen. In mijn naaste en verdere omgeving kom ik gevallen van kanker tegen, zowel bij kinderen als bij volwassenen. Op dit moment overleeft 81% van deze kinderen de eerste vijf jaar na de diagnose. Dit was ruim 20 jaar geleden 72%. Belangrijk bewijs dat onderzoek (dat financieel ondersteund door Kika) écht loont en de kans op 100% genezing steeds dichterbij komt. Dus ik had mijzelf ambitieuze doelen gesteld, nu moest ik ze stap voor stap gaan uitvoeren.
Dit is waar het begint. Het combineren van een fulltimebaan, huishouden, het vergroten van het trainingsvolume en het vinden van tijd om de benodigde fondsen te werven was voor mij een enorme uitdaging. En niet te vergeten optimale voeding en tijd voor rust. Er waren momenten van twijfel of ik het wel aan zou kunnen, en er waren gedachten dat het misschien beter was om los te laten. Afgelopen winter was ik vaak ziek (incl. COVID), er waren ook blessures. Het was voor mij fysiek en mentaal best een moeilijke tijd. Maar uiteindelijk, hoe gek mijn ideeën soms ook zijn, als ik ergens van overtuigd ben en erin geloof, is er geen mogelijkheid om op te geven. De grootste uitdaging voor mij was het verzamelen van het benodigde bedrag. Ik heb enige ervaring met het steunen van goede doelen, maar nog nooit op zo’n grote schaal. Ik wist dat ik het niet alleen aankon, maar met de steun van familie, vrienden en collega’s uit zowel Polen als Nederland zijn we erin geslaagd het gehele benodigde bedrag op te halen. Ik moet ook de enorme steun van TVHW-ers benadrukken, waarvoor ik heel dankbaar ben!!! De tijd verstreek heel snel en plotseling bleek dat het al begin augustus was, en op 6 augustus vond de IM 70.3 Duisburg plaats. Ik voelde me fysiek en mentaal goed voorbereid. Een paar dagen voor de wedstrijd ben ik begonnen met het carb loading. De voeding zelf tijdens de race werd vooraf door mij tijdens de trainingen geoefend (zowel de hoeveelheid als de selectie van preparaten die mij het beste van pas komen). Ik wist dat het in mijn geval minimaal 6 uur inspanning betekende om de halve triatlon te voltooien. Het was mij duidelijk dat ik zonder extra energieondersteuning en goede hydratatie deze race niet zou kunnen volbrengen. Het hoofddoel van deze race was om Kika te steunen. Persoonlijk wilde ik de halve triatlonafstand leren kennen, ik dacht die dag niet aan het verbreken van PR’s. Het gaat meer om het bereiken van de finish en proberen op zijn minst een beetje van deze wedstrijd te genieten. Natuurlijk zou ik mijzelf niet zijn als ik niet op zijn minst grofweg een tijdsbestek had vastgesteld voor het afronden van deze wedstrijd. Op basis van mijn fysieke mogelijkheden en de tijden die ik behaalde tijdens trainingen en voorgaande wedstrijden (over kortere afstanden), heb ik berekend dat de minimale tijd die ik nodig heb om de IM 70.3 afstand af te leggen 6 uur is. Mocht er onderweg iets onvoorziens gebeuren (bijvoorbeeld problemen met de fiets of maag), dan is de maximale tijd waarin ik de finish kan bereiken 8 uur. Naast zwemmen, fietsen en hardlopen moeten we ook wissel zones toevoegen, waar ik mij tijdens deze wedstrijd niet zoveel zorgen over maakte 😊. Eindelijk was het zover, mijn debuut op de halve triatlon. Wakker worden om 5.30 uur, energiek ontbijt, laatste voorbereidingen in de wisselzone (bidons vullen etc) en tijd om aan de start te verschijnen. Er was een rolling start formule, deelnemers stonden opgesteld in de zogenaamde tijdvakken.
Ik heb mijzelf ingesteld in het vak tussen 35-40 minuten. Ik slaagde erin om in 40:10 te zwemmen wat mijn snelste tempo tot nu toe in de wedstrijd was. Ik dacht dat de “wasmachine” niet mocht gebeuren tijdens de rolling start, ik had het een beetje mis. Ik denk dat ik de limiet van 40 minuten had kunnen doorbreken, maar helaas werd er een beetje gevochten in het water, wat nieuw was tijdens deze wedstrijd – ik werd door iemands ellenboog in de keel geslagen, waarna ik een paar seconden moeilijk kon ademen. Ik verloor het tempo en schakelde een paar meter over op schoolslag. Maar geen paniek! Meer dan de helft van de afstand zwom ik gewoon mijn eigen tempo. Zwemmen in dit water was heerlijk, en de zon scheen toen nog. Toen ik eenmaal in een goed tempo zat, moest ik het water uit. Gelukkig voelde ik mij, ondanks mijn angsten, niet duizelig nadat ik uit het water kwam, zodat ik naar T1 kon rennen. En in de T1-zone was het vakantie ;-).
Omdat ik wist dat ik minimaal 3 uur op de fiets zou zitten, moest ik me goed voorbereiden op deze rit. Dus geen haast. Vanaf T1 rechtstreeks naar het fietsparcours. De zon scheen toen nog prachtig. De kilometers vlogen vrij snel voorbij, gelukkig zonder verrassingen onderweg. De route leidde een stukje door de stad en stukje buiten de stad. Ik had tijd om van het uitzicht te genieten. Deze keer heb ik de energie-gels op het frame van de fiets geplakt (niet zoals gewoonlijk in de zakken van het trisuit). Ik had dit gezien bij een andere deelnemer. Een prima idee, hierdoor vergat ik ze niet regelmatig in te nemen (ik had berekend dat ik 4 gels nodig zou hebben op de fiets). Ik stopte twee keer om mijn bidon te vullen, en ik ging ook een paar keer langzamer rijden tijdens het rijden door de stad om een high fives te geven aan de kinderen die langs de weg staan. Ik heb echt genoten van deze rit, zelfs toen het begon te regenen en het behoorlijk hard begon te waaien. Na 90 km (en 3:19 uur) is het tijd om terug te keren naar de wisselzone. Het was trouwens een van mijn beste tijden op het fietsonderdeel tijdens de wedstrijd. Het was verder ook mijn langste rit ooit, normaal rij ik maximaal 80 km. Ik was van plan snel naar de T2 te rennen, maar mijn benen waren van beton en langzaam lopen was het enige wat ik kon doen. Oké, goed, het is wat het is maar ik vraag mij af hoe ik een halve marathon zal lopen met betonnen benen… Nog een vakantie in de wissel zone en ik rende weg voor het hardloopgedeelte (of ik dacht tenminste dat ik aan het rennen was).
De eerste 3 km waren wat pijnlijk, maar hoe verder ik liep, hoe beter en minder pijnlijk het was. Ik stopte bij bijna elke drinkpost om voornamelijk vloeibare energie op te nemen, mijn lichaam was al gestopt met het absorberen van de gels. Gedurende ongeveer een uur van mijn run (van de hele 2:28 uur) regende het keihard, maar ik loop liever in de regen dan in de hitte. Je hartslag blijft relatief laag en je bent toch nat van het zweet. Het loopgedeelte bestond uit 3 rondes rond de regattabaan. Ik was erg blij toen ik de laatste ronde inreed, ik slaagde er zelfs in om wat te versnellen naar de finish.
Het is mij gelukt! Ik heb deze afstand afgerond (en ik kon nog op mijn eigen benen staan). De tijd is misschien niet geweldig, maar binnen mijn tijdsbestek (6:50 uur). Er is nog veel ruimte voor verbetering tijdens de volgende IM 70.3 wedstrijd.
Ik ben trots op mijzelf dat het mij is gelukt om deze wedstrijd tot een goed einde te brengen en dat we samen met andere deelnemers en onze sponsors € 89.000,00 hebben weten op te halen voor Kika! Het was een prachtig avontuur waarin ik soms mijn grenzen overschreed, zowel fysiek als mentaal. Ik ben enorm dankbaar dat ik dit mocht ervaren. Twee jaar geleden zat ik vooral op de bank met heel weinig fysieke activiteit en een breed scala aan smoesjes (ik heb geen tijd, ik ben te oud, etc.).
Izabela Pruss