Wat een mooie dag!
Afgelopen zaterdag nam ik voor de tweede keer deel aan de 1/3 triathlon van Oud Gastel. Gezien mijn beperkte voorbereiding én mijn ervaring van 2017 (hongerklop en langdurige blessure) had ik mijzelf geen doel gesteld. Het leverde een nieuw PR en een goed gevoel op.
Het was een perfecte dag voor een race. Zonnetje, iets wind en aangename temperatuur voor het lopen. In het parc fermé was het gezellig met de clubleden en “Vichy-gangers”. Het maakte dat ik ontspannen aan de waterkant stond. Ik stond er echter niet te trappelen. In het afgelopen halfjaar tijd was ik tot twee keer binnenwater- en twee keer open watertraining gekomen. Bij de laatste openwater-training hield ik bij elke boei een pauze om op adem te komen. Het zwemmen viel mij 100% mee, slechts enkele keren ben ik even gestopt voor een kleine adempauze. Vanaf het keerpunt kwam ik in mijn slag en lukte dat al veel beter.
De wissel duurt mij altijd veel te lang. Het zat even tegen. Het TVHW-fietsshirt ging 3x achter elkaar aan de onderkant net zo snel weer open ging staan als dat ik het dichtritste. Pas bij de 4e keer bleef de rits dicht (grrrrrr). Een nieuw wetsuit en meer aandacht voor snelle wissels tijdens het trainen kan zomaar 1 minuut of meer tijdwinst opleveren.
Van de drie onderdelen ligt fietsen mij nog steeds het beste. Gezien de ervaring van 2017 hield ik mijzelf bewust in om te sparen voor het lopen. Onderweg kwam ik Mike, Peter-Alexander, Ron V., Matthijs en Mark tegen, dus ik had wat aanspraak onderweg. Ik voelde mij nog behoorlijk fris bij aankomst in T2. Het banaantje onderweg deed wonderen. Hoewel banaan eten terwijl je neusverkouden bent een uitdaging is.
Mijn plan voor het lopen was om bij elke verzorgingspost even te wandelen en te drinken. Zo gezegd, zo gedaan. De verzorgingsposten lagen lekker dicht bij elkaar, dus het was goed op te brengen om tussendoor een beetje tempo te houden. Onderweg kom je natuurlijk de nodige clubleden (meerdere keren) tegen en worden ook de nodige aanmoedigingen uitgewisseld. Mooi als je zo betrokken bent bij elkaar. Dit jaar voelde ik mij in de laatste kilometers veel beter dan 2017. Geen hongerklop, geen oververmoeidheid en gelukkig ook geen blessures.
Ik was al tevreden met relatief fris de finish te halen, maar het bleek ook nog beter te zijn geweest dan 2017. Slechts 2:30 sneller, maar toch iets om nog meer tevreden mee te zijn. Na afloop werden onderling de ervaringen uitgewisseld, de prachtige resultaten van de verschillende teamleden besproken en was er ook nog tijd voor een biertje. Zoals gezegd het was een mooie dag.
Arie Heerschap