De namen Gödde en Oud Beijerland waren altijd hoorbaar
Teamgenoot van Leo Gödde zijn, doet soms pijn. Fysiek pijn. Zoals tijdens een team time trial in Arnhem. Vaak is het echter een genot en bijzonder opzwepend. Zoals tijdens de Stadstriathlon van Weert, de derde wedstrijd in de tweede divisie. Een verslag van een oorgetuige.
Een oorgetuige, inderdaad. Ik zou mezelf te veel eer geven als ik zou pretenderen een ooggetuige te zijn geweest. Je moet namelijk in de eerste plaats een erg goede zwemmer zijn om tijdens een triathlon bij Leo Gödde in de buurt te blijven. Ik ondervond het in Weert aan den lijve. Nadat Leo in de eerste plaats al veel eerder de start had bereikt dan Kees van der Voorden en ik, we moesten immers op de fiets naar de zwemstart en Leo heeft waarschijnlijk nog nooit in zijn leven iets langzamer dan verschrikkelijk hard gereden als hij op zijn tijdritfiets zat, stonden Kees, hij en ik gebroederlijk naast elkaar op het strandje. Ik kreeg zodoende de eerste kans om te proberen hem bij te houden. Het lukte niet. Nog geen tien meter.
Vanaf dat moment wist ik dat hij en ik alleen nog in gedachten met elkaar verbonden zouden zijn. Dat werd in zijn geval een kwestie van met zijn gedachten bij mij wíllen zijn. Ik had geen keuze. Ik hoefde mijn oren niet eens te spitsen om te weten hoe het met hem ging. ,,Leo ligt eerste”, riep mijn moeder langs het parcours toen ik haar voor het eerst passeerde. ,,Goed zo, Marijn! Kom op”, riep Nancy, de vriendin van Leo, even verderop. Om vervolgens te bevestigen dat Leo nog steeds vooraan reed.
Tijdens het lopen ontwikkelden de berichten zich zelfs tot een waar live-verslag. Toen ik Nynke, die aan de laatste ronde van haar tweede divisie-divisiewedstrijd bezig was, inhaalde, riep ze iets dat verdacht veel leuk op een combinatie van de woorden ‘Leo’ en ‘eerste’ en door de speakers langs het parcours waren de namen ‘Gödde’ en ‘Oud Beijerland’ altijd hoorbaar. Weert was in de ban van onze koning en dat kon op mij als teamgenoot en vriend niets anders dan een positief effect hebben. Mijn afsluitende loopprestatie was mijn beste sinds lange tijd (ik was zelfs sneller dan Leo!!!) en hoewel ik acht seconden tekort kwam voor een top-10-klassering, kon ik tevreden zijn met mijn prestatie.
Onderweg terug naar onze auto concludeerde Kees wat ik de hele dag al voelde. ,,Dit is écht heel leuk”, zei hij tevreden. ,,Dat teamgebeuren, die competitiewedstrijden. Ik geniet er echt van.” Ik knikte en zei dat ik het met hem eens was. ,,Heel leuk”, dacht ik bij mezelf. ,,Zeker als je teamgenoot van Leo Gödde bent.”