Het was zover! Andrea, José en ik zijn vroeg vertrokken naar Aquabest in Best waar de slow triatlon plaats zou vinden. Het weer was goed, alleen veel wind (windkracht 6) en wat regen tijdens het fietsen. Het parc fermé was bij de Beach Club. Er waren vier sessies: 2 x 1/8 en 2x 1/4 met in elke sessie 150 deelnemers. Een leuke bijkomstigheid was de warming up die werd verzorgd door Olga Commandeur.
Het ‘slow’ betekent geen tijdregistratie en sommigen kiezen ervoor om er een dagje van te maken. Het deelnemersveld bestond uit jong, oud, dik, dun, wetsuit, zwempak of zwembroek of bikini. Alles kan. Erg grappig waren twee dames met bloemetjesbadmutsen! Andrea, José en ik waren natuurlijk wel gedreven om er een uitdaging van te maken.
Het zwemmen; 250 meter heen naar een boei die bij een strandje lag en weer terug. We waren als een van de eersten in het water en van de 150 deelnemers kwam Andrea als tweede uit het water en José en ik zaten bij de eerste 20. Dat zegt wat over het deelnemersveld!
Het fietsen; Ja, windkracht 6 was pittig op de fiets. We hadden het idee dat we heel de weg wind tegen hadden alleen in het bos wind mee! Uiteindelijk 22,5 km per uur gemiddeld gefietst en daar waren ook grind- en bospaden bij, niet zo lekker op de racefiets. Aan het eind hebben heel veel fietsers toch een bordje gemist. Uiteindelijk hebben we 23 km gefietst maar dat maakt dus niet uit bij ‘slow’!
Het hardlopen; De 5 kilometer ging lekker, weer het bos in. Uiteindelijk gemiddeld 6.15 per kilometer gelopen met de laatste kilometer zelfs op 5.20. Tevreden!
Het was leuk om te doen en we zijn met zijn drieën bij elkaar gebleven. Dat kan dus, want het is ‘slow’. Voor mij was het de eerste ervaring met een soort van triatlon. Maar wat ik zo hoor is dat het bij wedstrijden heel anders gaat. In ieder geval met tijdregistratie en regels om alles in goede banen te leiden. SLOW: het zijn wel de afstanden van triatlon, maar ik zie het meer als een sportieve prestatie dan als een echte 1/8 triatlon. Voor mij geeft het wel voldoende vertrouwen om mee te doen aan een wedstrijd 1/8 en binnen de limiet te blijven!
Een aantal jaar lang had ik al in mijn hoofd dat ik een keer een triatlon wilde doen. Hardlopen kon ik wel aardig, fietsen geen probleem, maar open water zwemmen? En hoe combineer je dat allemaal? Dat was de reden dat ik op zoek ging naar tips en tricks.
YouTube en Triatlon websites zijn goede bronnen om te beginnen. Een jaar eerder had ik al gezien dat er een Start2Tri optie was bij T.V.H.W. In tien weken meer ervaring op doen met de triatlonsport en beter leren zwemmen, leek me wel wat. Helaas paste het destijds niet.
In 2024 kwam het qua planning beter uit en schreef ik me in. Samen met zes andere enthousiaste deelnemers hebben we tien weken lang de verschillende triatlon onderdelen geoefend. Iedereen met zijn eigen doel en ervaring. De een ging voor de eerste keer duursporten, de ander had net de marathon van Rotterdam gelopen.
Vanaf week één viel het op hoe behulpzaam iedereen binnen de vereniging is. Er was altijd materiaal beschikbaar van andere leden om mee te oefenen tijdens het trainen en tips en ervaring werden gevraagd of ongevraagd gedeeld. Iedereen vond het leuk om nieuwe leden te verwelkomen en liet je ook echt welkom voelen.
Tijdens de trainingen is er aandacht voor een goede warming-up techniek en worden er met de groep oefeningen gedaan. Er is bij iedereen individueel aandacht voor verbeterpunten.
Na een aantal weken met slecht weer en het trainen binnen in het zwembad in Strijen was het tijd om het buitenwater te proberen. Weer een heel andere ervaring, zowel qua temperatuur als omstandigheden. Het was goed om dit te oefenen omdat een aantal van ons zich hadden ingeschreven om aan een sprintafstand triatlon (1/8) deel te nemen.
Op 22 mei was het zover! Mee doen aan 1/8 triatlon in Oud-Gastel. Met gezonde wedstrijdspanning die kant op en ene doeltijd in mijn hoofd. De start was met 160 man tegelijk in het water. Hier keek ik het meest tegenop, maar dit hadden we wel geoefend tijdens een Swim-Bike training aan het Haringvliet. Dit hielp me om rustig te blijven en mijn eigen tempo te kiezen. Het water uit, wetsuit uittrekken en wisselen naar de fiets was daardoor gelukkig ook niet de eerste keer. Het fietsen ging zoals verwacht en de overgang naar het lopen was ook in orde. Met een PR op de 5km als afsluiting, dook ik precies onder mijn streeftijd!
Hoe erg we het naar ons zin hebben gehad, kan niet beter worden benadrukt dan te zeggen dat we ons allemaal los van elkaar hebben ingeschreven als vast lid. We hebben ons vanaf dag één welkom gevoeld en altijd geholpen door alle andere leden. Twijfel je om een triatlon te gaan doen of heb je al ervaring maar ben je op zoek naar een leuke vereniging, schrijf je in bij TVHW!
Ironman Nice 2024. Wat was je mooi. Een avontuur en ervaring voor het leven. In januari begon het trainingsschema. Zes maanden trainen om toe te werken naar deze fantastische finaledag.
Vorig jaar was mijn eerste hele 140.6 triatlon in Duinkerken. Maar Nice is vanwege het fietsparcours echt andere koek dan het vlakke Duinkerken. Deze keer 2400 meter klimwerk waarvan 1 klim van 20 kilometer en 1 van 10 kilometer.
Ik maakte me vooraf geen illusies. Het doel was om de finish te halen. Ik ben dus gestart zonder een finishtijd tussen mijn oren. Tijd was niet belangrijk, maar hoe ik de klimmeters op de fiets zou verteren zou mede bepalen hoe fit ik nog zou zijn om de marathon te lopen, naast de factor warmte. Dus rustig aan met zwemmen, niet overdrijven met fietsen. Doseren, doseren en doseren was mijn motto voor de dag.
Samen met mijn triatlon maatjes Kees Alblas en Wouter van der Meide van Triatlon Vereniging Hoekse Waard stonden we aan de start bij het zwemmen. Zwemmen in zee was voor mij een dingetje. Niet eerder een wedstrijd gezwommen in open zee. Ondanks golven en wind toch een redelijke zwemtijd. Maar ik heb daardoor wel 3/5 van de deelnemers voor moeten laten gaan.
Het fietsparcours was prachtig. De beentjes maalden en tijdens het klimmen vond mijn fiets telkens gestaag de top van de berg. Ondanks dat ik vasthield aan mijn motto”doseren”, maakte ik wel aardig wat plaatsen goed. Met name in de klim en afdaling. Ik begon zo waarlijk na te denken over een mogelijke finishtijd. Thuis had ik al wel voorzichtig gerekend o.b.v. behoudende tempo’s. Ik kwam uit op een totale duur van ca.13 uur.
In de transities tussen zwemmen-fietsen en fietsen-lopen nam ik de tijd om zonder stress het volgende onderdeel aan te vangen. Hoe zouden lichaam en geest zich houden bij het lopen van de marathon. Ondanks een temperatuur van 24 graden voelde het toch warm aan. We hebben in Nederland ook niet de kans gehad om in warmte te trainen en te acclimatiseren. Bij aanvang van het lopen voelde de beentjes goed aan. Door het enthousiasme dat daarop volgde, ging mijn tempo snel te hoog. Ik wilde vast blijven houden aan mijn motto doseren”. Wetend dat de weg nog lang zou zijn, wilde ik mijn hartslag houden op de grens van zone 1 en 2. Het kostte me 10 kilometer om mijn snelheid af te stemmen op de juiste hartslag. In die eerste ronde (totaal 4 rondes van 10 kilometer) werd ik verrast door gejuich. Niet voor mij, maar voor de regerend wereldkampioene. Ik werd ingehaald door niemand minder dan Lucy Charles Barclay Toch een leuk fotomomentje samen.
Inmiddels de automatische piloot aangezet. Zolang de benen blijven bewegen, ga je vooruit. Mentaal blijf je bezig om jezelf moed in te praten, tijd en kilometers aftellend, dealend met de warmte, afkoelen door de straal van de tuinslang, denkend aan het moment dat je over de rode loper mag, op weg naar de finish. Het tempo bleef stabiel, het verval bleef beperkt en de hartslag zakte verder omlaag. Mede te danken aan enerzijds het doseren en anderzijds door goede voeding onderweg. Soms tegen de zin nog maar een gel erin of een colaatje. Zolang het maar suiker bevat en energie geeft.
Ik begon weer te denken aan de totale tijdsduur van deze onderneming. Ik wist al dat ik zou gaan finishen. Ondanks de zere benen waren lichaam en geest nog fris. Het besef van tijd had ik al wel verloren. Meermaals gepoogd aan toeschouwers te vragen wat de tijd was. Maar ik kreeg nooit een antwoord terug dat ik begreep. Ik spreek slecht Frans.
Wat ik wel kon zien, was dat een eindtijd van 12 uur dichter in de buurt kwam dan de vooraf bedachte eindtijd van 13 uur. Zou een eindtijd onder de 12 uur mogelijk zijn? Het rekenen ging beginnen. Hoeveel kilometer nog? Wat is mijn gemiddelde snelheid per kilometer? De moeilijke rekenfactor zat in de verzorgingsposten. Iedere verzorgingspost passeerde ik wandelend om zodoende wel water en een gel te kunnen nemen. Dat resulteert dan wel in een lager gemiddeld tempo op die kilometer waar de verzorgingspost zich bevindt.
Bij het ingaan van de laatste ronde had ik ietwat marge opgebouwd. Maar voor mijn gevoel kon ik niet veel meer aan tijd inleveren als ik binnen de 12 uur wilde finishen. Ik hoorde de speaker bij de finish. Andere deelnemers mochten al naar de finish. Ik moest nog 1 ronde. Maar de gedachte aan het feit dat ik aan het einde van deze ronde ook naar de finish zou gaan, gaf mij weer voldoende adrenaline en mentale kracht om door te gaan.
Het aftellen van de laatste 10 kilometers is begonnen. Nog 1 keer naar het einde van de “Promenade de Anglais”;. Nog 1 keer keren bij het vliegveld. De laatste 5 kilometer zijn zwaar maar lijken als vanzelf te gaan vanwege de aantrekkingskracht van de finish. De laatste 3 kilometer. Het tempo gaat voorzichtig omhoog. Ik duld andere deelnemers niet meer om mij nog in te halen. In de verte hoor ik de speaker. Nog 1 kilometer. De eindsprint wordt ingezet en dan mag ik eindelijk afslaan naar de finish. Het rode tapijt op met aan weerskanten de menigte van toeschouwers die iedere finisher binnenloodsen met groots gejuich en applaus. Voor iedere deelnemer wordt er een feestje gevierd. Dat maakt de Ironman bijzonder! Mijn vrouw en zoon staan langs het tapijt en schreeuwen me toe. Ik vier het feest met 2 armen in de lucht. Ik lijk wel te dansen. Daar hoor ik de woorden van de speaker: “Johan….YOU ARE AN IRONMAN”!
De missie is geslaagd. De finish is gehaald. Om nooit te vergeten.
Enorme dank aan mijn vrouw Bianca Westerlaken en zoon Hannes die mij tijdens de 6 maanden training hebben gesteund en flexibel zijn omgegaan met de impact van de vele uren training op vaak lastige tijden. De privé agenda moest er vaak voor wijken. Zonder jullie steun was dit niet gelukt. Love you
Tevens wil ik iedereen bedanken die mij heeft gevolgd en gesteund tijdens dit avontuur. Het was hartverwarmend om de vele berichtjes te lezen op whatsapp; voor, tijdens en na de race.
Een big thank you aan alle leden van de Triathlonvereniging Hoekse Waard die Kees Wouter en mij de hele dag hebben gevolgd op de tracker om vervolgens iedereen op de hoogte te houden in de groeps-whatsapp van TVHW. Wat werd er meegeleefd zeg!!!
Tot een volgende triatlon
#nice #ironman IRONMAN #tvhw Triathlonvereniging Hoekse Waard
Op zaterdag 18 mei was het zover: de eerste wedstrijd van het seizoen voor het damesteam, de Team Time Trial Sprint in Almere. Van tevoren maakten we ons nog enigszins zorgen over het weer en met name de watertemperatuur, maar op de dag zelf bleek dat nergens voor nodig. Toen we rond half 10 aankwamen in Almere Haven scheen de zon al volop, en ook was het flink warmer dan we van tevoren verwacht hadden. Aan het weer zou het in ieder geval niet liggen!
Nadat we het team hadden verzameld en Marianne als captain de briefing had bijgewoond begonnen de voorbereidingen: startnummers ophalen, spullen klaarleggen in de wisselzone, insmeren, de spullen in de wisselzone nog 35 keer checken en ten slotte de wetsuits aan en richting de start. Vlak voor we klaar moesten gaan staan bij de startlijn zijn we allemaal even het water in gedoken, zo waren we meteen even afgekoeld en gelijk gewend aan de watertemperatuur. Voor we het wisten was het tijd om te starten, en terwijl onze namen werden omgeroepen renden we het water in. Van tevoren hadden we besloten om in een vaste opstelling te gaan zwemmen, maar in het water bleek dat toch iets moeilijker dan gedacht, oeps. Toch lukte het best goed om bij elkaar in de buurt te blijven, en na een rondje om het eiland konden we het water alweer uit. De wissel verliep soepel ondanks de onvermijdelijke ruzie met de wetsuits, en voor we het wisten zaten we op de fiets. Dit onderdeel verliep eigenlijk vlekkeloos: van tevoren hadden we met zijn vieren al een keer getraind op het kop-over-kop rijden en dit ging ook tijdens de wedstrijd heel erg goed. Met een prima gemiddelde legden we het fietsparcours af en kwamen we de wisselzone voor de laatste keer in: tijd om te gaan lopen. Na de hele wedstrijd tot nu toe met zijn vieren afgelegd te hebben zijn we hier opgesplitst: Marianne, Loes en ik begonnen samen aan het looponderdeel, terwijl Betty op haar eigen tempo verderging. Met name door de warmte was het lopen echt pittig, ik was in ieder geval blij toen de laatste kilometer en vervolgens de finish in zicht kwam. Even later kwam ook Betty over de finish, dus die konden we in de laatste meters nog even goed aanmoedigen met zijn allen.
Het herenteam was voor ons gefinisht, en met iedereen zijn we nog even blijven hangen om bij te komen. Vervolgens zijn we lekker onze spullen gaan pakken en richting huis gegaan. We waren allemaal erg tevreden en we hebben vooral een super leuke dag gehad met zijn vieren, goed begin van het seizoen zo!
Ontdek het plezier en de voordelen van ‘multi-sport’. Ben je toe aan een nieuwe sportieve uitdaging? Wil je in het voorjaar/zomer lekker sporten in groepsverband en/of wil je je verder verbeteren in zwemmen, fietsen en lopen: Doe mee met ons programma! Helemaal leuk om dat samen met partner of kind(eren) – vanaf 15 jaar, te doen!
In de week van 13 april 2024 is de start van Start2Tri bij Triathlon Vereniging Hoekse Waard (THVW). Je bent die week van harte welkom op een van onze trainingen. Neem een kijkje op onze site: www.tvhw.nl Je kunt dan vrijblijvend kennismaken met TVHW, je krijgt uitleg over het programma en kan direct een proef zwem- of looptraining meedoen. Na de training kan je beslissen of het programma iets voor je is. Inschrijven kan dan direct.
Het programma biedt: 10 weken trainen van 13 april tot 22 juni 2024 Je kunt naar eigen keuze deelnemen aan 4 trainingen per week onder begeleiding van deskundige trainers en een wisseltraining in juni. Trainen op je eigen niveau. Aandacht voor techniek en tips over materialen en wedstrijdvoorbereiding. Klaarstomen voor deelname aan de 1/8 triathlon (500 m zwemmen, 20 km fietsen, 5 km lopen), in juni/augustus zijn er diverse triathlons in de regio waaraan je kunt deelnemen (eigen keuze) Kosten zijn €60 per persoon als je 23 jaar en ouder bent Als je jonger bent dan 23 jaar zijn kosten € 30 per persoon.
De trainingen zijn: – Zwemmen: maandagavond van 21.15-22.15 Laco Strijen zaterdagochtend van 8.00 – 9.00 uur Laco Strijen in mei gaan we naar buitenbad Klaaswaal. (aangepaste trainingstijden, zie www.tvhw.nl) – Fietsen: dinsdagavond 19.00 – 20.30 uur Kuipersveer (Puttershoek start: in de loop van april, afhankelijk van weer) – Lopen: donderdagavond 19.30 – 21.00 uur Atletiekbaan Spirit te Oud-Beijerland
Om deel te kunnen nemen aan het Start2Tri programma is gewenst dat je 50 meter borstcrawl kan zwemmen. Op zaterdag 6 april van 8 tot 9 uur kun vrijblijvend deelnemen aan een workshop “zwemtechniek” in Laco Strijen.
Interesse? Aanmelden voor de workshop of de kennismaking op 1 van de trainingen in de week van 13 april: stuur een mailtje aan contact@tvhw.nl .
Schitterende nazomer dag, 28graden, klein windje, geen golven. Ideale dag om de 6 à 7 km overtocht te zwemmen van Texel naar Den Helder. De ochtend was relaxed, Pieter en ik hadden een hotelletje geboekt dus hoefden niet ’s ochtends vroeg in de auto. Tijdens een clinic terplekke in juli had ik wat deelnemers gesproken en die hadden me gerustgesteld dat de klus, begeleid door de stroming, zo rond de 1,5 à 2 uur geklaard moest zijn. En met het weer van vandaag leek het helemaal een eitje te worden. In enthousiaste sfeer stapten de 50 deelnemers op de 2 marine landingsvoertuigen die ons naar het Zuidstrand van Texel brachten. Daar hebben we nog een kwartier gewacht tot het hoogtij was, om zo de ideale oversteek te kunnen maken.
Toen ik ongeveer halverwege het Marsdiep dacht te zijn keek ik eens op mijn Polar: 2 km gezwommen in 42 minuten…. Toen kreeg ik al door dat de omstandigheden duidelijk anders waren dan het jaar ervoor. Gewoon doorzwemmen, Bethy, je ligt niet achterop, dus richting ‘de watertoren’ aan de overkant blijven aanhouden. Waar ik ook niet op gerekend had was dat ik over/door grote scholen kwallen zou zwemmen (had ik niet over gehoord van vorige deelnemers). Dat is best een dingetje, zwemslag wat aanpassen om te anticiperen, maar uiteindelijk kon ik er toch af en toe eentje niet ontwijken, dus nu wat jeuk in het gezicht. Met mijn lange swimsuit aan had ik verder geen last.
Na een kleine 2 uur zwemmen, en nog steeds met de kust van Den Helder op gelijke afstand vroeg ik aan een begeleidende kanoër waarom de kant niet dichterbij kwam. ‘gewoon iets links van de vuurtoren blijven aanhouden’… ja, duh.. De verlossing kwam na 2:15 uur toen er een reddingsboot langs me kwam met een jongeman die zei: ‘mevrouw, we komen u eruit halen want met deze stroming gaan we het niet halen’. Geen tegenspraak, gewoon aan boord laten hijsen. Ik had 5 km op mijn teller, maar was nog steeds ‘halverwege het Marsdiep’ (hemelsbreed nog geen 3 km).
Alle 50 deelnemers zijn op deze manier opgepikt en terug op de landingsvoertuigen zijn we tot een km voor de finish gevaren waar we een laatste gedeelte met hernieuwde energie naar het finish strand zijn gezwommen en zijn binnen gehaald als de helden van de dag. Er is veel geld opgehaald voor de goede doelen. Zelf kan ik ook 500 Euro aan de KNRM overmaken – dank voor alle bijdragen. De natuur is dus onvoorspelbaar. Ondanks de juist planning deed de ‘eb stroom’ niet wat normaal verwacht wordt. Het was een mooi avontuur, ik heb mijn zwemgrens weer verlegd door uiteindelijk de ca 2,5 uur te zwemmen die ik (uiterlijk) verwacht had, maar helaas de echte oversteek niet kunnen aftikken. Volgend jaar weer?… Daar moet ik nog even over nadenken. Rondje Tiengemeten is ook best leuk.
Ze zeggen wel eens: Dé perfecte race bestaat niet, nou deze kwam toch wel héél dichtbij zeg!
Vooraf was de spanning zoals gewoonlijk hoog. Weinig geslapen, ontbijtje ging maar lastig naar binnen en 10x checken of alles wel in de tas zat. Kortom gezonde zenuwen.
Wat vooraf nog een extra mooie dimensie aan deze race geeft is het feit dat het voor KiKaExtreme is. Een onderdeel van KiKa dat door middel van triatleten nóg meer geld ophaalt voor het goede doel dat onderzoek en behandeling steunt voor kinderen die lijden aan kanker of het voorkomen van kanker van kinderen. De inspanning die wij leveren met onze sportieve prestaties staan in een schril contrast met het strijden van deze kinderen tegen deze verschrikkelijke ziekte. Dit geeft extra motivatie om keihard te strijden en alles eruit te halen wat erin zit.
Op weg naar de start kwam de adrenaline op. Het zien van de andere atleten, de gespannen koppies en supporters die hun favoriet komen steunen geeft altijd een speciaal gevoel. Je weet dan dat het een intense dag gaat worden.
Eenmaal in de wisselzone worden er lijstjes afgewerkt: banden oppompen, voeding op de fiets doen, wisseltassen vullen en ophangen (zoals het gaat bij Ironman wedstrijden), parcours in wisselzone in je opnemen, waar staat m’n fiets, hoe moet ik lopen, waar zitten eventuele obstakels en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Als alles klaar hang en staat is het tijd om de wetsuit aan te trekken en de tas met spullen in te leveren voor na de finish. Dat is het moment dat je je realiseert: het gaat gebeuren, over een kleine drie kwartier start ik aan het doel waar ik maanden voor heb getraind: Ironman 70.3 Duisburg.
Het is 8 uur: het startschot klinkt, maar omdat het een rolling start is (elke 5 seconden starten er 3 atleten) duurt het nog een minuut of 15 voordat ik van start mag. Langzaam schuiven we op in de rij en dan is het moment daar. De start!
Met een duik begin ik aan het 1,9 kilometer lange zwemonderdeel. Een heen en weertje in de roeibaan, makkelijker kan het niet qua navigeren, gewoon de boeien volgen en zorgen dat je niet klem komt te zitten achter andere zwemmers. Halverwege heb ik al door dat ik snel onderweg ben, maar pas bij het verlaten van het water komt de eerste verbazing van de dag: 27.38! Dat is 2 minuten sneller dan gepland en het voelde comfortabel en zeker niet te hard.
Goed begin, op naar het volgende onderdeel: de eerste wissel. Wetsuit uit, badmuts en bril af, helm op, sokken aan, alle zwemspullen in de tas, tas ophangen en op naar de fiets. Nog even wat drinken met suikers naar binnen gooien voordat ik mijn fiets van het rek afhaal en richting de start van het fietsparcours ren.
Eenmaal op de fiets zijn er 4 dingen waar ik aan probeer te denken: aerodynamisch zitten, hard trappen, genoeg eten en drinken en zorgen dat je niemand aanrijdt, want het kan soms druk zijn op het parcours. Gedurende het fietsen kwamen de volgende momenten van verbazing: constant gemiddelde snelheden van boven de 40km/u!!! met vermogens die ik nog nooit zo lang heb kunnen trappen. Gedachtes van: niet te snel, je moet nog lopen, hou je nou in, 2e deel moet je echt tandje teruggingen door m’n hoofd, maar m’n benen wilden gewoon alleen maar door en door. Dit alles resulteerde in een fietstijd die ruim 5 minuten sneller was dan gepland: 2.10.18, dat is gemiddeld 41.3km/u. Nu maar hopen dat ik mezelf niet heb opgeblazen voor het lopen.
Ook de tweede wissel verliep soepel: fiets ophangen, helm afdoen, loopschoenen aan, voeding mee, helm in de tas, tas ophangen en door. Op naar het lopen van de laatste halve marathon.
Ik wist wat ik wilde lopen en dat ik niet te hard moest vertrekken. De eerste ronde van de 3 ging met een gemiddeld tempo van 4.10 per kilometer, precies volgens plan. Daarna was het moment dat ik toch leek ‘in te storten’ (voor de supporters op de app even een spannend moment). Kilometer tijden zakte af naar 4.20 en zelfs even 4.25 per kilometer, maar dit was voor mij bewust. Ik wist dat ik nog 1 ronde moest en dat ik daar heel veel kon winnen op concurrenten die wel zichzelf op zouden blazen in die tweede ronde. Toen kwam mijn eindschot: de laatste ronde was de snelste. Uiteindelijk zorgde dit voor een halve marathon tijd van 1.29.09, ook dit was een minuut sneller dan gepland. Daarmee kwam ik uit op een eindtijd van 4 uur 12 minuten en 39 seconden. Ruim 7 minuten sneller dan ik ooit had durven dromen bij deze race.
Ik herhaal het gewoon nog eens: Ze zeggen wel eens: Dé perfecte race bestaat niet, nou deze kwam toch wel héél dichtbij zeg!
Het is alweer 4 weken geleden dat ik heb deelgenomen aan mijn eerste IM 70.3 in Duisburg. Ondanks het slechte weer was het een geweldige dag en race, wat een ervaring!
De weg naar IM 70.3 in Duisburg begon in november 2022 toen ik besloot mijn zeer ambitieuze sportdoel (dit is pas mijn tweede triatlonseizoen) te combineren met een goed doel. Ik heb ervoor gekozen om Stichting Kika te steunen. In mijn naaste en verdere omgeving kom ik gevallen van kanker tegen, zowel bij kinderen als bij volwassenen. Op dit moment overleeft 81% van deze kinderen de eerste vijf jaar na de diagnose. Dit was ruim 20 jaar geleden 72%. Belangrijk bewijs dat onderzoek (dat financieel ondersteund door Kika) écht loont en de kans op 100% genezing steeds dichterbij komt. Dus ik had mijzelf ambitieuze doelen gesteld, nu moest ik ze stap voor stap gaan uitvoeren.
Dit is waar het begint. Het combineren van een fulltimebaan, huishouden, het vergroten van het trainingsvolume en het vinden van tijd om de benodigde fondsen te werven was voor mij een enorme uitdaging. En niet te vergeten optimale voeding en tijd voor rust. Er waren momenten van twijfel of ik het wel aan zou kunnen, en er waren gedachten dat het misschien beter was om los te laten. Afgelopen winter was ik vaak ziek (incl. COVID), er waren ook blessures. Het was voor mij fysiek en mentaal best een moeilijke tijd. Maar uiteindelijk, hoe gek mijn ideeën soms ook zijn, als ik ergens van overtuigd ben en erin geloof, is er geen mogelijkheid om op te geven. De grootste uitdaging voor mij was het verzamelen van het benodigde bedrag. Ik heb enige ervaring met het steunen van goede doelen, maar nog nooit op zo’n grote schaal. Ik wist dat ik het niet alleen aankon, maar met de steun van familie, vrienden en collega’s uit zowel Polen als Nederland zijn we erin geslaagd het gehele benodigde bedrag op te halen. Ik moet ook de enorme steun van TVHW-ers benadrukken, waarvoor ik heel dankbaar ben!!! De tijd verstreek heel snel en plotseling bleek dat het al begin augustus was, en op 6 augustus vond de IM 70.3 Duisburg plaats. Ik voelde me fysiek en mentaal goed voorbereid. Een paar dagen voor de wedstrijd ben ik begonnen met het carb loading. De voeding zelf tijdens de race werd vooraf door mij tijdens de trainingen geoefend (zowel de hoeveelheid als de selectie van preparaten die mij het beste van pas komen). Ik wist dat het in mijn geval minimaal 6 uur inspanning betekende om de halve triatlon te voltooien. Het was mij duidelijk dat ik zonder extra energieondersteuning en goede hydratatie deze race niet zou kunnen volbrengen. Het hoofddoel van deze race was om Kika te steunen. Persoonlijk wilde ik de halve triatlonafstand leren kennen, ik dacht die dag niet aan het verbreken van PR’s. Het gaat meer om het bereiken van de finish en proberen op zijn minst een beetje van deze wedstrijd te genieten. Natuurlijk zou ik mijzelf niet zijn als ik niet op zijn minst grofweg een tijdsbestek had vastgesteld voor het afronden van deze wedstrijd. Op basis van mijn fysieke mogelijkheden en de tijden die ik behaalde tijdens trainingen en voorgaande wedstrijden (over kortere afstanden), heb ik berekend dat de minimale tijd die ik nodig heb om de IM 70.3 afstand af te leggen 6 uur is. Mocht er onderweg iets onvoorziens gebeuren (bijvoorbeeld problemen met de fiets of maag), dan is de maximale tijd waarin ik de finish kan bereiken 8 uur. Naast zwemmen, fietsen en hardlopen moeten we ook wissel zones toevoegen, waar ik mij tijdens deze wedstrijd niet zoveel zorgen over maakte 😊. Eindelijk was het zover, mijn debuut op de halve triatlon. Wakker worden om 5.30 uur, energiek ontbijt, laatste voorbereidingen in de wisselzone (bidons vullen etc) en tijd om aan de start te verschijnen. Er was een rolling start formule, deelnemers stonden opgesteld in de zogenaamde tijdvakken.
Ik heb mijzelf ingesteld in het vak tussen 35-40 minuten. Ik slaagde erin om in 40:10 te zwemmen wat mijn snelste tempo tot nu toe in de wedstrijd was. Ik dacht dat de “wasmachine” niet mocht gebeuren tijdens de rolling start, ik had het een beetje mis. Ik denk dat ik de limiet van 40 minuten had kunnen doorbreken, maar helaas werd er een beetje gevochten in het water, wat nieuw was tijdens deze wedstrijd – ik werd door iemands ellenboog in de keel geslagen, waarna ik een paar seconden moeilijk kon ademen. Ik verloor het tempo en schakelde een paar meter over op schoolslag. Maar geen paniek! Meer dan de helft van de afstand zwom ik gewoon mijn eigen tempo. Zwemmen in dit water was heerlijk, en de zon scheen toen nog. Toen ik eenmaal in een goed tempo zat, moest ik het water uit. Gelukkig voelde ik mij, ondanks mijn angsten, niet duizelig nadat ik uit het water kwam, zodat ik naar T1 kon rennen. En in de T1-zone was het vakantie ;-).
Omdat ik wist dat ik minimaal 3 uur op de fiets zou zitten, moest ik me goed voorbereiden op deze rit. Dus geen haast. Vanaf T1 rechtstreeks naar het fietsparcours. De zon scheen toen nog prachtig. De kilometers vlogen vrij snel voorbij, gelukkig zonder verrassingen onderweg. De route leidde een stukje door de stad en stukje buiten de stad. Ik had tijd om van het uitzicht te genieten. Deze keer heb ik de energie-gels op het frame van de fiets geplakt (niet zoals gewoonlijk in de zakken van het trisuit). Ik had dit gezien bij een andere deelnemer. Een prima idee, hierdoor vergat ik ze niet regelmatig in te nemen (ik had berekend dat ik 4 gels nodig zou hebben op de fiets). Ik stopte twee keer om mijn bidon te vullen, en ik ging ook een paar keer langzamer rijden tijdens het rijden door de stad om een high fives te geven aan de kinderen die langs de weg staan. Ik heb echt genoten van deze rit, zelfs toen het begon te regenen en het behoorlijk hard begon te waaien. Na 90 km (en 3:19 uur) is het tijd om terug te keren naar de wisselzone. Het was trouwens een van mijn beste tijden op het fietsonderdeel tijdens de wedstrijd. Het was verder ook mijn langste rit ooit, normaal rij ik maximaal 80 km. Ik was van plan snel naar de T2 te rennen, maar mijn benen waren van beton en langzaam lopen was het enige wat ik kon doen. Oké, goed, het is wat het is maar ik vraag mij af hoe ik een halve marathon zal lopen met betonnen benen… Nog een vakantie in de wissel zone en ik rende weg voor het hardloopgedeelte (of ik dacht tenminste dat ik aan het rennen was).
De eerste 3 km waren wat pijnlijk, maar hoe verder ik liep, hoe beter en minder pijnlijk het was. Ik stopte bij bijna elke drinkpost om voornamelijk vloeibare energie op te nemen, mijn lichaam was al gestopt met het absorberen van de gels. Gedurende ongeveer een uur van mijn run (van de hele 2:28 uur) regende het keihard, maar ik loop liever in de regen dan in de hitte. Je hartslag blijft relatief laag en je bent toch nat van het zweet. Het loopgedeelte bestond uit 3 rondes rond de regattabaan. Ik was erg blij toen ik de laatste ronde inreed, ik slaagde er zelfs in om wat te versnellen naar de finish.
Het is mij gelukt! Ik heb deze afstand afgerond (en ik kon nog op mijn eigen benen staan). De tijd is misschien niet geweldig, maar binnen mijn tijdsbestek (6:50 uur). Er is nog veel ruimte voor verbetering tijdens de volgende IM 70.3 wedstrijd.
Ik ben trots op mijzelf dat het mij is gelukt om deze wedstrijd tot een goed einde te brengen en dat we samen met andere deelnemers en onze sponsors € 89.000,00 hebben weten op te halen voor Kika! Het was een prachtig avontuur waarin ik soms mijn grenzen overschreed, zowel fysiek als mentaal. Ik ben enorm dankbaar dat ik dit mocht ervaren. Twee jaar geleden zat ik vooral op de bank met heel weinig fysieke activiteit en een breed scala aan smoesjes (ik heb geen tijd, ik ben te oud, etc.).
