Maand: september 2023

Schitterende nazomer dag, 28graden, klein windje, geen golven. Ideale dag om de 6 à 7 km overtocht te zwemmen van Texel naar Den Helder. De ochtend was relaxed, Pieter en ik hadden een hotelletje geboekt dus hoefden niet ’s ochtends vroeg in de auto. Tijdens een clinic terplekke in juli had ik wat deelnemers gesproken en die hadden me gerustgesteld dat de klus, begeleid door de stroming, zo rond de 1,5 à 2 uur geklaard moest zijn. En met het weer van vandaag leek het helemaal een eitje te worden. In enthousiaste sfeer stapten de 50 deelnemers op de 2 marine landingsvoertuigen die ons naar het Zuidstrand van Texel brachten. Daar hebben we nog een kwartier gewacht tot het hoogtij was, om zo de ideale oversteek te kunnen maken.

Toen ik ongeveer halverwege het Marsdiep dacht te zijn keek ik eens op mijn Polar: 2 km gezwommen in 42 minuten…. Toen kreeg ik al door dat de omstandigheden duidelijk anders waren dan het jaar ervoor. Gewoon doorzwemmen, Bethy, je ligt niet achterop, dus richting ‘de watertoren’ aan de overkant blijven aanhouden. Waar ik ook niet op gerekend had was dat ik over/door grote scholen kwallen zou zwemmen (had ik niet over gehoord van vorige deelnemers). Dat is best een dingetje, zwemslag wat aanpassen om te anticiperen, maar uiteindelijk kon ik er toch af en toe eentje niet ontwijken, dus nu wat jeuk in het gezicht. Met mijn lange swimsuit aan had ik verder geen last.

Na een kleine 2 uur zwemmen, en nog steeds met de kust van Den Helder op gelijke afstand vroeg ik aan een begeleidende kanoër waarom de kant niet dichterbij kwam. ‘gewoon iets links van de vuurtoren blijven aanhouden’… ja, duh.. De verlossing kwam na 2:15 uur toen er een reddingsboot langs me kwam met een jongeman die zei: ‘mevrouw, we komen u eruit halen want met deze stroming gaan we het niet halen’. Geen tegenspraak, gewoon aan boord laten hijsen. Ik had 5 km op mijn teller, maar was nog steeds ‘halverwege het Marsdiep’ (hemelsbreed nog geen 3 km).

Alle 50 deelnemers zijn op deze manier opgepikt en terug op de landingsvoertuigen zijn we tot een km voor de finish gevaren waar we een laatste gedeelte met hernieuwde energie naar het finish strand zijn gezwommen en zijn binnen gehaald als de helden van de dag. Er is veel geld opgehaald voor de goede doelen. Zelf kan ik ook 500 Euro aan de KNRM overmaken – dank voor alle bijdragen. De natuur is dus onvoorspelbaar. Ondanks de juist planning deed de ‘eb stroom’ niet wat normaal verwacht wordt. Het was een mooi avontuur, ik heb mijn zwemgrens weer verlegd door uiteindelijk de ca 2,5 uur te zwemmen die ik (uiterlijk) verwacht had, maar helaas de echte oversteek niet kunnen aftikken. Volgend jaar weer?… Daar moet ik nog even over nadenken. Rondje Tiengemeten is ook best leuk.

Ze zeggen wel eens: Dé perfecte race bestaat niet, nou deze kwam toch wel héél dichtbij zeg!

Vooraf was de spanning zoals gewoonlijk hoog. Weinig geslapen, ontbijtje ging maar lastig naar binnen en 10x checken of alles wel in de tas zat. Kortom gezonde zenuwen.

Wat vooraf nog een extra mooie dimensie aan deze race geeft is het feit dat het voor KiKaExtreme is. Een onderdeel van KiKa dat door middel van triatleten nóg meer geld ophaalt voor het goede doel dat onderzoek en behandeling steunt voor kinderen die lijden aan kanker of het voorkomen van kanker van kinderen. De inspanning die wij leveren met onze sportieve prestaties staan in een schril contrast met het strijden van deze kinderen tegen deze verschrikkelijke ziekte. Dit geeft extra motivatie om keihard te strijden en alles eruit te halen wat erin zit.

Op weg naar de start kwam de adrenaline op. Het zien van de andere atleten, de gespannen koppies en supporters die hun favoriet komen steunen geeft altijd een speciaal gevoel. Je weet dan dat het een intense dag gaat worden.

Eenmaal in de wisselzone worden er lijstjes afgewerkt: banden oppompen, voeding op de fiets doen, wisseltassen vullen en ophangen (zoals het gaat bij Ironman wedstrijden), parcours in wisselzone in je opnemen, waar staat m’n fiets, hoe moet ik lopen, waar zitten eventuele obstakels en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Als alles klaar hang en staat is het tijd om de wetsuit aan te trekken en de tas met spullen in te leveren voor na de finish. Dat is het moment dat je je realiseert: het gaat gebeuren, over een kleine drie kwartier start ik aan het doel waar ik maanden voor heb getraind: Ironman 70.3 Duisburg.

Het is 8 uur: het startschot klinkt, maar omdat het een rolling start is (elke 5 seconden starten er 3 atleten) duurt het nog een minuut of 15 voordat ik van start mag. Langzaam schuiven we op in de rij en dan is het moment daar. De start!

Met een duik begin ik aan het 1,9 kilometer lange zwemonderdeel. Een heen en weertje in de roeibaan, makkelijker kan het niet qua navigeren, gewoon de boeien volgen en zorgen dat je niet klem komt te zitten achter andere zwemmers. Halverwege heb ik al door dat ik snel onderweg ben, maar pas bij het verlaten van het water komt de eerste verbazing van de dag: 27.38! Dat is 2 minuten sneller dan gepland en het voelde comfortabel en zeker niet te hard.

Goed begin, op naar het volgende onderdeel: de eerste wissel. Wetsuit uit, badmuts en bril af, helm op, sokken aan, alle zwemspullen in de tas, tas ophangen en op naar de fiets. Nog even wat drinken met suikers naar binnen gooien voordat ik mijn fiets van het rek afhaal en richting de start van het fietsparcours ren.

Eenmaal op de fiets zijn er 4 dingen waar ik aan probeer te denken: aerodynamisch zitten, hard trappen, genoeg eten en drinken en zorgen dat je niemand aanrijdt, want het kan soms druk zijn op het parcours. Gedurende het fietsen kwamen de volgende momenten van verbazing: constant gemiddelde snelheden van boven de 40km/u!!! met vermogens die ik nog nooit zo lang heb kunnen trappen. Gedachtes van: niet te snel, je moet nog lopen, hou je nou in, 2e deel moet je echt tandje teruggingen door m’n hoofd, maar m’n benen wilden gewoon alleen maar door en door. Dit alles resulteerde in een fietstijd die ruim 5 minuten sneller was dan gepland: 2.10.18, dat is gemiddeld 41.3km/u. Nu maar hopen dat ik mezelf niet heb opgeblazen voor het lopen.

Ook de tweede wissel verliep soepel: fiets ophangen, helm afdoen, loopschoenen aan, voeding mee, helm in de tas, tas ophangen en door. Op naar het lopen van de laatste halve marathon.

Ik wist wat ik wilde lopen en dat ik niet te hard moest vertrekken. De eerste ronde van de 3 ging met een gemiddeld tempo van 4.10 per kilometer, precies volgens plan. Daarna was het moment dat ik toch leek ‘in te storten’ (voor de supporters op de app even een spannend moment). Kilometer tijden zakte af naar 4.20 en zelfs even 4.25 per kilometer, maar dit was voor mij bewust. Ik wist dat ik nog 1 ronde moest en dat ik daar heel veel kon winnen op concurrenten die wel zichzelf op zouden blazen in die tweede ronde. Toen kwam mijn eindschot: de laatste ronde was de snelste. Uiteindelijk zorgde dit voor een halve marathon tijd van 1.29.09, ook dit was een minuut sneller dan gepland. Daarmee kwam ik uit op een eindtijd van 4 uur 12 minuten en 39 seconden. Ruim 7 minuten sneller dan ik ooit had durven dromen bij deze race.

Ik herhaal het gewoon nog eens: Ze zeggen wel eens: Dé perfecte race bestaat niet, nou deze kwam toch wel héél dichtbij zeg!

Ype

Het is alweer 4 weken geleden dat ik heb deelgenomen aan mijn eerste IM 70.3 in Duisburg. Ondanks het slechte weer was het een geweldige dag en race, wat een ervaring! 

De weg naar IM 70.3 in Duisburg begon in november 2022 toen ik besloot mijn zeer ambitieuze sportdoel (dit is pas mijn tweede triatlonseizoen) te combineren met een goed doel. Ik heb ervoor gekozen om Stichting Kika te steunen. In mijn naaste en verdere omgeving kom ik gevallen van kanker tegen, zowel bij kinderen als bij volwassenen. Op dit moment overleeft 81% van deze kinderen de eerste vijf jaar na de diagnose. Dit was ruim 20 jaar geleden 72%. Belangrijk bewijs dat onderzoek (dat financieel ondersteund door Kika) écht loont en de kans op 100% genezing steeds dichterbij komt. Dus ik had mijzelf ambitieuze doelen gesteld, nu moest ik ze stap voor stap gaan uitvoeren. 

Dit is waar het begint. Het combineren van een fulltimebaan, huishouden, het vergroten van het trainingsvolume en het vinden van tijd om de benodigde fondsen te werven was voor mij een enorme uitdaging. En niet te vergeten optimale voeding en tijd voor rust. Er waren momenten van twijfel of ik het wel aan zou kunnen, en er waren gedachten dat het misschien beter was om los te laten. Afgelopen winter was ik vaak ziek (incl. COVID), er waren ook blessures. Het was voor mij fysiek en mentaal best een moeilijke tijd. Maar uiteindelijk, hoe gek mijn ideeën soms ook zijn, als ik ergens van overtuigd ben en erin geloof, is er geen mogelijkheid om op te geven. De grootste uitdaging voor mij was het verzamelen van het benodigde bedrag. Ik heb enige ervaring met het steunen van goede doelen, maar nog nooit op zo’n grote schaal. Ik wist dat ik het niet alleen aankon, maar met de steun van familie, vrienden en collega’s uit zowel Polen als Nederland zijn we erin geslaagd het gehele benodigde bedrag op te halen. Ik moet ook de enorme steun van TVHW-ers benadrukken, waarvoor ik heel dankbaar ben!!! De tijd verstreek heel snel en plotseling bleek dat het al begin augustus was, en op 6 augustus vond de IM 70.3 Duisburg plaats. Ik voelde me fysiek en mentaal goed voorbereid. Een paar dagen voor de wedstrijd ben ik begonnen met het carb loading. De voeding zelf tijdens de race werd vooraf door mij tijdens de trainingen geoefend (zowel de hoeveelheid als de selectie van preparaten die mij het beste van pas komen). Ik wist dat het in mijn geval minimaal 6 uur inspanning betekende om de halve triatlon te voltooien. Het was mij duidelijk dat ik zonder extra energieondersteuning en goede hydratatie deze race niet zou kunnen volbrengen. Het hoofddoel van deze race was om Kika te steunen. Persoonlijk wilde ik de halve triatlonafstand leren kennen, ik dacht die dag niet aan het verbreken van PR’s. Het gaat meer om het bereiken van de finish en proberen op zijn minst een beetje van deze wedstrijd te genieten. Natuurlijk zou ik mijzelf niet zijn als ik niet op zijn minst grofweg een tijdsbestek had vastgesteld voor het afronden van deze wedstrijd. Op basis van mijn fysieke mogelijkheden en de tijden die ik behaalde tijdens trainingen en voorgaande wedstrijden (over kortere afstanden), heb ik berekend dat de minimale tijd die ik nodig heb om de IM 70.3 afstand af te leggen 6 uur is. Mocht er onderweg iets onvoorziens gebeuren (bijvoorbeeld problemen met de fiets of maag), dan is de maximale tijd waarin ik de finish kan bereiken 8 uur. Naast zwemmen, fietsen en hardlopen moeten we ook wissel zones toevoegen, waar ik mij tijdens deze wedstrijd niet zoveel zorgen over maakte 😊. Eindelijk was het zover, mijn debuut op de halve triatlon. Wakker worden om 5.30 uur, energiek ontbijt, laatste voorbereidingen in de wisselzone (bidons vullen etc) en tijd om aan de start te verschijnen. Er was een rolling start formule, deelnemers stonden opgesteld in de zogenaamde tijdvakken.

Ik heb mijzelf ingesteld in het vak tussen 35-40 minuten. Ik slaagde erin om in 40:10 te zwemmen wat mijn snelste tempo tot nu toe in de wedstrijd was. Ik dacht dat de “wasmachine” niet mocht gebeuren tijdens de rolling start, ik had het een beetje mis. Ik denk dat ik de limiet van 40 minuten had kunnen doorbreken, maar helaas werd er een beetje gevochten in het water, wat nieuw was tijdens deze wedstrijd – ik werd door iemands ellenboog in de keel geslagen, waarna ik een paar seconden moeilijk kon ademen. Ik verloor het tempo en schakelde een paar meter over op schoolslag. Maar geen paniek! Meer dan de helft van de afstand zwom ik gewoon mijn eigen tempo. Zwemmen in dit water was heerlijk, en de zon scheen toen nog. Toen ik eenmaal in een goed tempo zat, moest ik het water uit. Gelukkig voelde ik mij, ondanks mijn angsten, niet duizelig nadat ik uit het water kwam, zodat ik naar T1 kon rennen. En in de T1-zone was het vakantie ;-).

Omdat ik wist dat ik minimaal 3 uur op de fiets zou zitten, moest ik me goed voorbereiden op deze rit. Dus geen haast. Vanaf T1 rechtstreeks naar het fietsparcours. De zon scheen toen nog prachtig. De kilometers vlogen vrij snel voorbij, gelukkig zonder verrassingen onderweg. De route leidde een stukje door de stad en stukje buiten de stad. Ik had tijd om van het uitzicht te genieten. Deze keer heb ik de energie-gels op het frame van de fiets geplakt (niet zoals gewoonlijk in de zakken van het trisuit). Ik had dit gezien bij een andere deelnemer. Een prima idee, hierdoor vergat ik ze niet regelmatig in te nemen (ik had berekend dat ik 4 gels nodig zou hebben op de fiets). Ik stopte twee keer om mijn bidon te vullen, en ik ging ook een paar keer langzamer rijden tijdens het rijden door de stad om een ​​high fives te geven aan de kinderen die langs de weg staan. Ik heb echt genoten van deze rit, zelfs toen het begon te regenen en het behoorlijk hard begon te waaien. Na 90 km (en 3:19 uur) is het tijd om terug te keren naar de wisselzone. Het was trouwens een van mijn beste tijden op het fietsonderdeel tijdens de wedstrijd. Het was verder ook mijn langste rit ooit, normaal rij ik maximaal 80 km. Ik was van plan snel naar de T2 te rennen, maar mijn benen waren van beton en langzaam lopen was het enige wat ik kon doen. Oké, goed, het is wat het is maar ik vraag mij af hoe ik een halve marathon zal lopen met betonnen benen… Nog een vakantie in de wissel zone en ik rende weg voor het hardloopgedeelte (of ik dacht tenminste dat ik aan het rennen was).

De eerste 3 km waren wat pijnlijk, maar hoe verder ik liep, hoe beter en minder pijnlijk het was. Ik stopte bij bijna elke drinkpost om voornamelijk vloeibare energie op te nemen, mijn lichaam was al gestopt met het absorberen van de gels. Gedurende ongeveer een uur van mijn run (van de hele 2:28 uur) regende het keihard, maar ik loop liever in de regen dan in de hitte. Je hartslag blijft relatief laag en je bent toch nat van het zweet. Het loopgedeelte bestond uit 3 rondes rond de regattabaan. Ik was erg blij toen ik de laatste ronde inreed, ik slaagde er zelfs in om wat te versnellen naar de finish. 

Het is mij gelukt! Ik heb deze afstand afgerond (en ik kon nog op mijn eigen benen staan). De tijd is misschien niet geweldig, maar binnen mijn tijdsbestek (6:50 uur). Er is nog veel ruimte voor verbetering tijdens de volgende IM 70.3 wedstrijd.

Ik ben trots op mijzelf dat het mij is gelukt om deze wedstrijd tot een goed einde te brengen en dat we samen met andere deelnemers en onze sponsors € 89.000,00  hebben weten op te halen voor Kika! Het was een prachtig avontuur waarin ik soms mijn grenzen overschreed, zowel fysiek als mentaal. Ik ben enorm dankbaar dat ik dit mocht ervaren. Twee jaar geleden zat ik vooral op de bank met heel weinig fysieke activiteit en een breed scala aan smoesjes (ik heb geen tijd, ik ben te oud, etc.).

Izabela Pruss